بانوی کربلا حضرت زینب (سلام الله علیها) نسخه متنی

زينب دختر عقيل‏بن ابىطالب، خواهر مسلم، از خانه بيرون شتافت و خود را
در پيراهن پيچيده بود و همراه او زنان و كنيزكانش بودند، زينب مىناليد و مىگفت:

چه جواب مىدهيد، اگر پيغمبر از شما بپرسد كه بعد از من با فرزندان من و اهل بيت من چه كرديد؟

دسته‏اى را اسير كرديد و دسته‏اى را آغشته به خون، آيا پاداش خير خواهى من اين بود كه با بستگان من اين گونه رفتار كنيد؟!

صدايى از دور شنيده مىشد كه با ناله مىگفت:

اى كسانى كه حسين را از روى نادانى كشتيد! مژده باد شما را كه عذاب و شكنجه الهى در انتظار شماست.
همه آسمانيان و پيغمبران و فرشتگان و فرمانبران حقّ، به شما نفرين مىكنند، شما بر زبان سليمان و موسى و عيسى لعنت شده‏ايد.
كاروان مصيبت‏كشيده در ميان گروه‏هاى مردمى كه به‏استقبال آمده بودند، قرار داشت.

مدينه پيغمبر منظره‏اى دردناك‏تر از آن روز نديده بود، و تا آن روز به اين اندازه مرد و زن اشك ريز و گريان ننگريسته بود.

مدينه، شبى را به‏ياد مىآورد كه اين‏كاروان به سوى مكّه روانه شد، آن شب از شب‏هاى ماه رجب بود، كه كاروانى مجلّل از مدينه بيرون رفته و قافله سالارش زينت جوانان اهل بهشت در ميان خرمنى از ستارگان درخشان قرار داشت، كاروانيان مىرفتند، تا يزيد پسر معاويه را كه براى خلافت شايسته‏اش نمىدانستند از تخت سرنگونش سازند.

اكنون بيش از چند ماهى نگذشته كه كاروان از سفر خود بازمىگردد پناه بر خدا كه روزگار با آن ها چه كرد!

آنان را با شتاب به سوى قتلگاه ببرد، هنگامىكه به درّه مرگ رسيدند، درّه‏اى كه آن را درّه آرزو مىپنداشتند، داس اجل يكايكشان را درو كرد، و جز اين باقىمانده
محنت كشيده كه عبارتند از كودكانى يتيم و زنانى داغ‏ديده كسى نماند.