بانوی کربلا حضرت زینب (سلام الله علیها) نسخه متنی

نشد چنان كه عموى ديگرش ابولهب كه از كافرانِ دور از خدا بود، بيشتر از بيگانگانِ كافر، برادرزاده‏اش را مىآزرد و زن ابولهب اُمّ جميل چوب و هيزم مىآورد و به سوى او پرتاب مىكرد. و خودِ ابولهب به آن حضرت بد مىگفت و دشنام مىداد، و لعن مىكرد. اين زن و شوهر دريغ كردند كه خانه آن ها بر سر دختران پيغمبر رقيه و اُمّ‏كلثوم، كه پيش از بعثت به همسرى پسرانشان عُتْبَه‏وعُتَيْبَه 1 درآمده بودند، سايه بيندازد، آن دو را طلاق گفتند تايكى را پس از مرگ ديگرى، عثمان ازدواج كند.

آرى، ابوطالب بر خلاف برادرش ابولهب از برادرزاده‏اش دست برنداشت و در آن دم كه قريش با اصرار، آن وجود مقدّس را از خود مىخواستند، تسليم نكرد و هموست كه به سخنان محمد گوش مىدهد هنگامىكه مىگويد:

«اى عمو! به خدا سوگند اگر اين‏ها خورشيد را در دست راست من بگذارند و ماه را در دست چپ من، براى آن كه از هدف خود دست بردارم، دست بر نخواهم داشت يا آن كه جان داده و نابود شوم».

در اين هنگام، عموى پير بامهربانى و تأثّر دست برادر زاده خود را مىگيرد و مىگويد:

برو و بگوى آن چه را دوست‏مىدارى. به خدا، در برابر هيچ چيز تو را تسليم نخواهم كرد، و به وعده خود وفا كرد.

در سال‏هاى محنت و رنج از آن حضرت پشتيبانى كرد و به تهديدات قريش كه اگر محمد را براى كشته شدن تسليم نكند، بنىهاشم را به تمامى تبعيد خواهند كرد، اعتنايى ننمود.

در طول مدتى كه قريش آن حضرت و همسرش خديجه و ياران و خويشانش را محاصره كرده بودند و تصميم داشتند همه را به وسيله گرسنگى بكشند و از پاى درآورند، همگى به شِعْب ابوطالب پناه برده و در آن‏جا جاى گرفتند.

1. در بعضى از تواريخ، عُتْبَه ومُعَتِّب ناميده شده‏اند. (مترجم)