بانوی کربلا حضرت زینب (سلام الله علیها) نسخه متنی

ولى اين غرابت با درنگ كمى از ميان
مىرود، موقعى كه مىفهميم اين زن همان «حَمّالَةَ الْحَطَب» جفت ابولهب، عموى رسول است. و درباره همين زن و شوهر، خداى در كتابى كه بر محمد صلّى الله عليه وآله وسلّم نازل شده، فرموده:

تَبَّتْ يَدا أبى لَهَبٍ و تَبَّ * ما أغْنى عَنْهُ مالُه و ماكَسَبَ * سَيَصْلينارا ذاتَ لَهَبٍ* وامْرأته حَمّالَةَ الْحَطَب * فى جيدِها حَبْلٌ مِن مَسَدٍ؛1

بريده باد دو دست ابولهب و نابود مالش و آن چه را كه بيندوخت سودش نداد. به همين زودى بچشد آتشى را كه زبانه دارد و زنش كه‏هيزم كش است، و برگردنش از ليف خرما طنابى است».

جدّ اعلاى پدرى و مادرى زينب، عبدالمطّلب‏بن هاشم است‏كه‏امين كعبه و سقّاى حُجّاج خانه خدا و مهمان‏دار آن ها بوده است. اين شرف از پدران و نياكانش، پشت در پشت به وى رسيده و كسى ديگر به جز اين خاندان تا صدها سال سزاوار پاسبانى كعبه و سقّايى حاجيان نبوده است.

خداى وى را از شرّاَبْرَهِه در آن‏دم كه با سپاهى گران و فيل بسيار از حبشه براى خراب كردن خانه خداى آمده بود، نگاه‏دارى كرد. پس خداى كيدشان را تباه كرد، و بر سرشان مرغانى بسيار و پى درپى بفرستاد تا سنگ‏هايى از دوزخ برآن ها ببارند. سپس آنان را هم چون گياهى كه حيوان، نشخوار مىكند، خرد گردانيد.

1. مسد (111).