درگاه رحمت - حج در آثار محیی الدین عربی (1) نسخه متنی

تو گويى در فضا آيات قرآن
به مرغان سپيدى مانند اوراق
صفا آكنده اين آفاق و انفس
به چشمان چشمه ها بينى درخشان
چه بخشش هاكه بارد با خجلها
به موجى بيكران ايمان زند برق
بيان ما رساى اين صفت نيست
چه گويى درمقام بهت و حيرت
در اينجا عقل محو و عشق مات است
به روى اين زمين ها راه رفتند
سلام اى مهد انس و آشنايى
تو ديدى رحمة للعالمين را
نگين خاتميت قطب الاقطاب
على را ديدى و اسباط و اوتاد
چه ريحان هاى روحانى كه ديدى
به حرف آى اى حريف سرگذشتى
حديث از جان و جانان كن ببينم
تو را شايد كه با اين لعل خاموش
سخن اينجا وراى حد قال است
سكوت عشق را اينجا بيانى است
كه پهناى فلك با وى دهانى است

اى آن كه تو را نيست به كس هيچ نياز
جز درگه تو نيست مرا جايگهى
با دست تهى به درگهت آمده ام
با اين همه تقصير و گناه بسيار
رويم سيه و بار گناهان بر دوش
اميد به رحمت تو دارم يا رب
آيا شود از كرم در رحمت باز

خوشا آواى صحراى سپيده
خوشا پرواز در مهتاب احرام
خوشا گل واژه لبيك، لبيك
خوشا ذكر و دعاى عشقبازان
خوشا لبخند خال روى كعبه
خوشا سعى و خوشا اخلاص مسعى
خوشا ديدار او در كوى عرفان
خوشا ياد و خوشا ديدار مهدى
خوشا اندر ركاب او دويدن
خوشا شور و شعور ناب مشعر
خوشا رمى و خوشا ذبح هوسها
خوشا بيتوته اندر كوى معشوق
خوشا در امتحان ها شاد بودن
خوشا پيروزى ناى سپيده

حج به گيتى انقلابى اكبر است
در دو چشم حج بخوان با صد زبان
ظاهر حج را كمى دشوار بين
هر يك از كردار آن را دان كتاب
ديده بگشا حاجى نيكو مرام
حج به گيتى، بهر او سر باختن
از ديار غير، بنمودن گذر
با دل و جان نعره يا هو زدن
پاك بايد سينه از حب متاع
حج فروغ آشتى با آشناست
حج اساس پاكجانى هاى دل
حج فروغ سوز و اخلاص عمل
حج حيات خويش را انگيختن
نفى غير، از عرصه و ملك درون
جان حج، جز اين نماز پاك نيست
بين چه مى خوانى چگونه با زبان
حج مصفا مى كند اعمال را
حج بود سرزنده با اصل ولا
جان حج، عشق امام اكبر است
پس مهيا شو به ديدار ولى
آنكه هر دم ناظر احوال ماست
وانكه روح معنى اعمال ما است