اسلام براى هر انسانى (مسلمان و غير مسلمان) كه در قلمرو حاكميت آن زندگى مى كند، حق حيات را به رسميت شناخته و با شيوه هاى گوناگون از آن دفاع مى كند:1 . احكام و مقرراتى را جهت حفظ حيات آدميان مقرر كرده، قتل و آدم كشى، خودكشى، القاى نفس در خطر و هلاكت را تحريم كرده و دفاع از نفس را به عنوان دفاع مشروع در برابر تجاوز ديگران واجب نموده است.2 . احكام و قوانينى را به عنوان بهداشت جسم و روح پيش بينى كرده، مأكولات و مشروبات مضر و بيمارى زا از قبيل خوك و مشروبات الكلى را تحريم كرده و استفاده از غذاهايى را كه به طور موردى براى افراد ضرر دارند -هر چند مباح باشند- منع كرده است، و به نظافت، مسواك زدن، غسل هاى واجب و مستحب، شستن دست ها به هنگام غذا خوردن و شستن دست و صورت -حداقل پنج مرتبه در شبانه روز- به عنوان وضو دستور داده است، و از خوابيدن در برخى مكان هاى بيمارى زا و در برخى ساعات روز كه براى جسم و روح مضرّ است، منع كرده، و از ادرار كردن در آب كه براى آبزيان مضر است و همچنين از ادرار كردن در حالت ايستاده -كه مجراى بول كاملاً تخليه نمى شود- و از خلال كردن با چوب انار كه براى لثه ها ضرر دارد، و از مقاربت هاى جنسى غير شرعى يا در هنگام عادت زنانه كه براى سلامت نفس و نسل خطر دارد، ممانعت كرده است و ...3 . به هنگام خطر، عسر و حرج، مشقت، ضرر، ضرورت و اضطرار ارتكاب برخى از محرمات را در حد لزوم تجويز كرده و از انجام برخى واجبات صرف نظر كرده است؛ مانند جواز اكل ميته، خون، مال مردم، عدم لزوم پوشش زن از پزشك نامحرم، جواز قطع عضو براى نجات انسان ديگر و جواز افطار يا لزوم افطار براى بيمار و افراد مسنّ و زنان حامله و شيرده و هر مورد مضر يا مشكل و عدم وجوب غسل يا وضو براى بيمار و يا در صورتى كه آب تنها به مقدار رفع تشنگى انسان و يا حيوان در دست باشد(2) و ...
لطفا منتظر باشید ...
