عبادت ها، توشه راه آخرتِ ماست. راهى دراز و دشوار در پيش داريم. آيا اين عبادت ها، كفاف آن همه راه و برآوردن آن همه نياز مارا مىكند؟مگر ناله على عليه السلام بلند نيست كه: آه... از كمىِ توشه و دورىِ راه آهْ مِنْ قِلَّةِ الزّادِ... ما، بيش از دنيا، در عقبه هاى بعدى، در قبر، برزخ، محشر و آخرت، به خدا و انعام او نيازمنديم. آيا اين عبادت ها، تاءمين كننده آن نيازها مىباشد؟ابودرداء، مىگويد: در مسجد پيامبر، درباره اعمال اهل بدر و رضوان گفتگو بود. من گفتم: عبادت و ورع على عليه السلام از همه بيشتر است. وقتى اين سخن بر آنان گران آمد، اين خاطره را كه خود، شاهد آن بودم نقل كردم:شبى على عليه السلام را ديدم كه در نخلستان پنهان شد. او را تعقيب كردم ولى از نظرم ناپديد گشت. فكر كردم به خانه رفت. ولى... صداى ناله او را مىشنيدم كه مىگفت: خدايا!... آه از آن گناهى كه من فراموشش كرده ام ولى تو به حسابم نوشته اى،... آه از آتشى سوزان و... آنقدر گريست كه بيهوش و بى حركت شد. فكر كردم از دنيا رفته است. به خانه زهرا عليها السلام رفتم تاخبر دهم، فرمود: اين حالت، از خوف خدا براى على عليه السلام پيش مىآيد. سپس، آبى آورديم وعلى عليه السلام به هوش آمد ومن نيز مىگريستم. وقتى به هوش آمد، گفت: اى ابودرداء! چگونه مرا مىبينى، آنگاه كه در قيامت، مرا به سوى حساب، فرا خوانند و گنهكاران به عذاب خداى يقين كنند.(43)آرى، غرور به عبادت هاى ناچيز، در مقابل وسعت نياز ما به رحمت پروردگار، نشان غفلتى ديگر است.
لطفا منتظر باشید ...
