[ در نبرد و مشاوره اى ديگر] به پسر خطاب گفتم: اين جريان، نه چنان است، كه پيروزى و شكست آن به كمبود و افزونى نيرو وابسته باشد، چراكه اسلام كيشى الهى است و طرفدارانش لشكريان حق، كه خداوند، خود ياريشان مى رساند تا به هدفى كه مقدر است دست يابند و فروغى كه براى بعثت معين شده است، تا هر آن جايى كه بايد، پرتوافكن شود و تكيه ما بر وعده الهى باشد، و خداوند وعده خويش را تحقق مى بخشد، و به لشكريان خويش يارى مى رساند. كسى كه سرپرستى نظامى را عهده دار است، درست همانند رشته اى است كه مهره ها را نظام مى بخشد، و تا رشته بگسلد، تمامى مهره ها پراكنده شوند و چه بسا كه ديگر هرگز فراهم نيايند. امروز گرچه عرب ـ در كميت ـ نيروى ناچيزى است، امّا به يُمن اسلام، نيروى توانمند است كه در پرتو وحدت، شكست ناپذير است. پس، تو همچنان محور باش، و با نيروى عرب گردونه اين نظام را به گردش وادار، و بى آنكه خود در جبهه حضور يابى، آتش نبرد را بيفروز. چراكه با كوچ تو از اين سرزمين، اندك اندك نيروى عرب ـ در گوشه و كنار و به زيان تو ـ درهم شكند، تا جايى كه اخبارى سرى كه فراپشت دارى، از جنگ كه فراروى تو است، اهميتى افزون تر مى يابد. و از ديگر سو پارسيان چون تو را در جبهه ببينند، با خويش چنين گويند: «اين ريشه ى عرب است و با بركندنش آسوده خواهيم شد». بدين سان، حضور تو در جبهه انگيزه اى مى شود تا سخت تر يورش آرند و طمعشان بيش از پيش برانگيخته شود. و امّا حركت دشمن براى پيكار با مسلمانان كه يادآور شده اى، در پاسخ بايد گفت، كه اين را خداى بيش از تو ناخوش مى دارد، و در دگرگونيش نيز، تواناتر باشد. و امّا از انبوهى سپاه دشمن كه يادآور شدى، بدان كه در گذشته، پيكار ما نه با نيروى بسيار، كه تنها با تكيه بر يارى و امداد الهى بود و بس.
لطفا منتظر باشید ...
