[ چون عازم صفين شديم از خدا خواستم:] بار خدايا، از رنج سفر و ناكامى در بازگشت و زشت نمايى و فروپاشيدگى خانواده، به تو پناه مى برم. بار خدايا، تنها و تنها تويى كه هم همراه منى و هم در ميان خانواده برجاى مانده ام به جانشينى حاضرى، كه اين جامعيت، تنها و تنها، ويژگى خاص تو است. چرا كه جز تو هر كه جانشين شود، مسافر را همراهى نمى تواند و اگر همراه شود، امكان جانشينيش نمى ماند.
ستايش فرماندهى مالك اشتر
[ به دو تن از امرايم نوشتم كه:] اينك، مالك اشتر فرزند حارث را بر شما و بر هر كه زير فرمان شما است فرماندهى مى دهم، پس گوش به فرمانش باشيد و او را زره و سپر خويش گيريد، كه او از فرماندهانى باشد كه هيچ نگرانى از سستى و سقوطش نباشد، همچنان كه در مورد او اين نگرانى نيست كه به گاهى كه شتاب، خردمندانه است، سستى كند يا در مواردى كه درنگ خردپذيرتر است، شتاب ورزد.
سفارشى به دهقانان انبار
[ در گذر از انبار و در ميانه راه، دهقانان انبار را ديدم كه پياده شده و پيشاپيش مى دوند. به ايشان گفتم:] اين چه كارى است؟ گفتند: اين در فرهنگ ما، براى بزرگداشت فرمانروايان، رسمى است. گفتم: به خدا سوگند كه با اين كار زمامدارانتان را سودى نرسانيد، با اين كار در دنيا خود را به رنج مى افكنيد و در آخرت به بدبختى و شقاوت دچار مى آييد. رنجى كه كيفرى را پى آمد دارد، چه زيانبار باشد، و چه پرسود آسايشى كه با ايمنى از آتش همراه آيد!
لطفا منتظر باشید ...
