[ گروهى از قبايل بصره براى اطلاع از حقيقت حال اصحاب جمل، نماينده اى به نزدم فرستادند. در گفتوگو با وى، حقيقت نمايان شد و مستبصرگرديد. به او گفتم: ]بيعت كن. او گفت: من فرستاده گروهى هستم و پيش از مراجعه به آنان به هيچ كار تازه اى دست نمى زنم. گفتم: راستى، در نگاه تو اگر كسانى كه پس پشت تواند، روزى به جلودارىِ خويش به جستوجوى تالاب ها مى فرستادندت و تو در بازگشت از نقاطى باخبرشان مى كردى كه آب و گياه يافته اى، و آنان به مخالفت با تو، راهى سرزمين هاى خشك و تشنگى زا مى شدند، تو چه مى كردى؟ آن مرد گفت: رهاشان مى كردم و خود به سرزمينى روى مى آوردم كه داراى آب و گياه باشد. گفتم: پس براى بيعت دست پيش آر! آن مرد ـ كه به كليب جرمى معروف بود ـ گفت: به خدا سوگند چونان برهان روشنى بر من اقامه شد، كه خوددارى نتوانستم و بيعت كردم.
پرهيز از جنگ
شايد بتوان با يادآورى پيمان هاى گذشته از وقوع فاجعه اى پيشگيرى كرد. از انس بن مالك خواستم نزد طلحه و زبير رود تا حديثى را كه از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) شنيده به ياد آنان آرد، ولى وى سرپيچيد و بازگشت و بهانه آورد كه آن را فراموش كرده است. به وى گفتم: اگر دروغ مى گويى، خدايت به لكه اى سفيد دچار كند كه دستارش نپوشاند.[ آرى چنين نيز شد و از پس اين نفرين به بيمارى برص گرفتار شد و جز در نقاب ديده نشد.] [ ابن عباس را خواندم تا نزد زبير روانه اش سازم به وى گفتم:] بكوش تا با طلحهروبرو نشوى چراكه او را در برخورد گاوى وحشى يابى كه شاخش را تابيده اند. طلحه چنان خودخواه و مغرور است كه اگر سركش ترين مركب ها را زير ران داشته باشد، آن را راهوارترين مى خواند! بلكه تلاش كن كه با زبير ديدار كنى، كه او را نرمش بيشترى است، و بگويش كه پسر خاله ات تو را پيام داده است كه ديروز در حجاز به رسميتم شناختى و امروز در عراق نرد بيگانگى باختى، راز اين دوگانگى را چه توجيه ساختى.
لطفا منتظر باشید ...
