مردم نشسته فارغ و من در بلاى دل از من نشان دل طلبيدند بيدلان رمزى بگويمت ز دل، ار بشنوى به جان دل را، ز هر چه هست، بپرداز و صاف كن گر در دل تو جاى كسى هست غير او دل عرش مطلقست و برو استواى حق بر كرسى وجود تو لوحيست دل ز نور گر دل به مذهب تو جزين گوشت پاره نيست دل بختييست بسته بر مهد كبريا كيخسرو آن كسيست كه حال جهان بديد بيگانه را به خلوت ما در مياوريد چون آفتاب عشق برآيد، تو بنگرى بگذر به شهر عشق، كه بينى هزار جان پيوند دل بديد كسي، كش بريده اند از راى دل گذار نباشد، بهيچ روى سرپوش جسم اگر ز سر جان برافكنى گر در فناى جسم بكوشى بقدر وسع نقد تو زير سكه ى معنى كجا نهند؟ چون هيچ دل به دست نياورده اى هنوزعمرى گداى خرمن دل بوده ام به جان عمرى گداى خرمن دل بوده ام به جان
دل دردمند شد، ز كه جويم دواى دل؟ من نيز بيدلم، چه نوازم نواى دل؟ بگذر ز جان، تا كه ببينى لقاى دل تا هر چه هست بنگرى اندر صفاى دل فارغ نشين، كه هيچ نكردى به جاى دل زين جا درست كن به قياس استواى دل بروى نبشته سر خدايى خداى دل قصاب كوى به ز تو داند بهاى دل وين عقل و نطق و جان همه زنگ و دراى دل از نور جام روشن گيتى نماى دل تا نشنوند واقعه ى آشناى دل جانها چو ذره رقص كنان در هواى دل دل دل كنان ز هر سر كويى كه واى دل بر قد جان به دست محبت قباى دل سلطان دلست و سر كه بپيچد ز راى دل؟ فيض ازل نزول كند در فضاى دل من عهد مي كنم به خلود بقاى دل چون آهن تو زر نشد از كيمياى دل چندين مزن به خوان هوس بر، صلاى دلتا گشت دامن دل من پر بلاى دل تا گشت دامن دل من پر بلاى دل
لطفا منتظر باشید ...
