بزرگان ری جلد 1

ابن قبه رازى(1)

ابوجعفر محمدبن عبدالرحمن بن قبه رازى، متكلم امامى (د اوايل سده 4 ق / 10م)از تاريخ تولد و درگذشت و سير زندگى او اطلاعى در دست نيست، جز آنكه درآغاز معتزلى بود ولى پس از مدتى به مذهب اماميه گرويدابوالقاسم بلخى را ازاستادان وى و ابن بُطّه قمى را از شاگردان او شمرده اند(ابن ابى الحديد، 1/206؛نجاشى، 375)ابن شهر آشوب (ص 95) و نجاشى (همانجا) او را به عنوانمتكلمى قوى دست و نيكو عقيده ستوده انداز مناظره ها و مجادله هايى كه بامتكلمان بزرگ عصر خود داشته چنين بر مى آيد كه در زمان خود در علم كلام ازبرجستگى ويژه اى برخوردار بوده استدر عصر ابن قبه مهم ترين مبحث متكلماناماميه پاسخ دادن به شبهاتى بوده كه متكلمان فرق ديگر اسلامى بر نظريه امامتشيعه اثنى عشرى وارد مى كردند.

از ابوالحسين سوسنجردى نقل است كه پس از زيارت حضرت رضا(ع) به ديدار
*ابراهيم بن علاّن كلينى

وى عالمى شيعى مذهب و از كُلين فشافويه رى، و از منسوبان محمد بن يعقوبكلينى بوده استنجاشى دررجالخويش در ذكر محمد بن يعقوب اشارتى به خالوى علّان كلينى دارد.احتمال داده اند كه گويا وى همان ابراهيم بن علان است.

*ابراهيم بن على بن محمد مقرى، ابومنصور رازى

وى از عالمان شيعى مذهب رى بوده است، و شيخ منتجب الدين درفهرستخويش او و پسرش سعد را به وصف «صالحان فاضلان» ستوده است.

*ابراهيم بن عيسى، سِنّى رازى

وى از مردم ديه سِنّ رى بوده، و از نوح بن انس روايت حديث كند، و ابوبكرنقّاش نيز از او روايت كند.

*ابراهيم بن على بن عيسى ر

1دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 4، ص 446، ناصر گذشته.