بزرگان ری جلد 1

گشاده از سرِ مستى همه بند بغلطاقشكله كژ كرده بر تارك عيان صد گونه رعنائىرخى چو نانك از خورشيد بر گل كلّه بندىقدى چو نانك از شمشاد شاخ نو به پيرائىهزاران زنگى اندر زلف وانگه جمله سر گردانهزاران هندو اندر چشم وانگه جمله سودائىز عنبر عارض سيمين او زنّار بربستهز سنبل زلف مفتولش نموده صد چليپائىفلك بر آتش رويش سپند خال افكندهز بيم چشم بد گوئى همى ترسيد ترسائىز زرّ مغربى بسته كمر يعنى كه خورشيدمكه در سالى مهى دارد كمر آنگاه جوزائى
در مدح مخدوم خود مى گويد در اين قصيده:خداوندى كه گر نامت جهان بر بازوت بنددفلك را دست بر بندى طلسم چرخ بگشائىضمير خويش را از وهم خود گر خاصيت بخشىهمه محسوس عالم را به يك فكرت بپيمائىزرشك سقف ايوانش فلك سرگشته و حيرانوگر نى هم روا بودى فلك را پاى بر جائىز خاك سمّ يكرانش جينبت بس بود گردىاگر خواهى كه چون آتش سراندر آسمان سائىخداوندا خداوندا تو از ارباب اين دولتبه فرّ و يمن و روى و راى چون خورشيد پيدائى