بزرگان ری جلد 1

شعراى شيعه را با ايشان قياس بايد كردن و اين تهمت ننهادن كه ما درايشان دعوى عصمت نكرده ايم.

و آنچه گفته: «كه در بازارها جمع شوند و مناقب خوانند» پندارى نديدهاست و نشنيده كه مناقب خوانان در قطب روده و برسته نرمه و سرفليسانو مسجد عتيق همان خوانند كه بدرزاد مهران و مصلحگاه، والحمدللّه هيچمسلمان منقبت و مدح آل رسول را منكر و جاحد نباشد، شنوند و دوستدارند مگر كسى كه مجبّر و انتقالى و نو مسلمان باشد...

چون معلوم شد كه مناقب خواندن در بازارها و مجامع عمومى ديگر در آن زمانشايع و مرسوم بوده است پس مى گوييم كه قوامى قطعه اى دارد كه صريحاً از آن برمى آيد كه وى مناقب خوان بوده است و آن قطعه اين است(ص 24):آيا نجم دين گر تو احسان كنىهمه درد را جمله درمان كنىاگر چه نه اى آصف برخياكه از خيل ديو اهل ديوان كنىسزد كز كفايت تو در مملكتچنو دخل و خرج سليمان كنىهمى بينم از دست پر خير توكه چون با همه خلقى احسان كنىهميشه سراى تو آباد بادكه آزادگان را تو مهمان كنىقوامى از آن است مدّاح توكه تا كار او را به سامان كنىمكن با من اكنون دو كار اى ظريفكه پس عورت بنده عريان كنىيكى اينكه چيزى بنخشى مرادگر آنكه هنگامه بيران كنى

چنان كه ملاحظه مى شود تقاضاى قوامى از ممدوح خود نجم الدين در اين قطعهآن است كه هنگامه او را ويران نكند، و معنى هنگامه نيز معلوم است؛ ابن خلف دربرهان قاطعگفته:

هنگامه بر وزن شهنامه مجمع و جمعيّت مردم و معركه بازيگران و قصّهخوانان و خواص گويان و امثال آن باشد.

پس به خوبى روشن شد كه قوامى از مناقب خوانان يعنى كسانى كه مناقب ائمّهاثنا عشر قدس سرهما را مى خوانده اند بوده است.