بزرگان ری جلد 1

سواهم.

روى عنه: داود بن شهملك اللَيرى، و محيى الدين محمد شاه الغزالى وشمس الدين محمد بن حسن الساوجى و كهف الدين إسماعيل بن عثمانالقصرى و امام الدين عبداللّه بن داود بن معمر بن الفاخر و الحافظشرف الدين الدمياطى و الشيخ محمد بن محمد الكَنْجى و قطب الدين ابنالقسطلانى.

صَفَدى درالوافى بالوفيات،افزون بر مشايخ ياد شده كه مأخوذ ازتاريخ الاسلامذهبى اند، از محدثان ديگرى چون ابن السمعانى (537 618 ه )، عبدالوهاب بنسُكينه (م 607 ه ) زينب الشعريه (م 615 ه )، عبدالمحسن بن الطوسى به عنواناستادان نجم الدين رازى ياد مى كند.ذهبى درتاريخ الاسلامدرباره سال وفات نجم الدين رازى مى نويسد: «وتوفىببغداد فى سادس شوال سنة أربع و خمس و ستمائه و دفن بالشونيزيه» امّا ذهبىادامه مى دهد كه درباره تاريخ فوت نجم رازى، استادش يعنى ابوالعلاء فَرَضى(644 700 ه ) به بيش از سال 654 اعتقاد داشته است و همچنين شرف الديندمياطى (630 705 ه ) از اصحاب حديث شيخ نجم الدين رازى، سال وفات او راابتداى سال 656 ه دانسته و اين تاريخ را نه شفاهاً كه كتباً به ثبت رسانده است.

به نظر مى رسد كه نبايد از كنار گفتار اين دو استاد ذهبى به آسانى گذشتبويژهآنكه ذهبى خود درباره قدرت حفظ و دقّت نقل هر دو استاد درتذكرة الحفاظخود

1.الوافى بالوفيات، ج 17، ص 579، شماره 485.

2متن عبارت چنين است: «انبانى باكثر هذا الفَرضىُّ و امّا الدمياطى فقال: توفى في اول عامستة و خمسين، فيحرر هذا.» ر.ك:تاريخ الاسلام، مجلد مربوط به حوادث سالهاى651 660،ص 167.