يوم الحسرة - روزنه ای به سوی اسرار الهی نسخه متنی

خداوند متعال ، عذاب را از پدر او برداشت .

بـنابر اين ، بايستى از خانه ، هميشه صداى قرآن بلند شود و انسان همواره قرآن تلاوت كند تا براى او بركت و ثواب ثبت شود.

يوم الحسرة

يكى از نام هاى روز قيامت ، (يوم الحسرة ) [روز حسرت ] است . انسان با قرائت يك آيه از قرآن كـريـم در مـاه مـبارك رمضان ، به اندازه ختم قرآن پاداش مى گيرد. از اين رو، در آخرت ، انسان براى وقت هاى خود در دنيا حسرت مى خورد كه چرا قرآن نخوانده است و اگر مقدارى خوانده است ، چـرا چـنـد برابر آن را تلاوت نكرده است ؟ از اين رو، همواره حسرت فرصت هاى از دست رفته را مى خورد.

راه عبوديت در سير الى اللّه

علماى علم اخلاق ، سير و سلوك و عرفان ، همگى معتقدند كه : درسير الى اللّه ، به توشه راه مـحـتـاج هـسـتـيـم . آن تـوشـه (عـبـوديـت ) اسـت . خـداونـد متعال ، بركات خويش را به (بنده ) خود عطا مى كند و ميزان آن به اندازه عبوديت او مى باشد.

مـقـداد، ابـوذر و سـلمـان ، هـر سـه (عبد) بودند. اما عبوديتى كه ابوذر داشت ، از مقداد بيش تر بود.

عبوديت سلمان نيز از ابوذر بيش تر بود. بنابر اين ، درهاى رحمت الهى كه براى ابوذر بـاز مـى شـد، بـراى مقداد گشوده نمى شد و درهاى رحمتى كه براى سلمان باز مى شد، براى ابـوذر گـشوده نشد. خداوند متعال در قرآن كريم مى فرمايد: (هُوَ الَّذِى يُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ اَّيَاتٍ بَيِّنَاتٍ لِيُخْرِجَكُم مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ)(53)

او خـدايـى اسـت كـه بـر بـنـده خـود نـشـانـه هـاى روشـن را نـازل كـرد تـا شـما بندگان را از ظلمات جهل وعصيان بيرون كند و به نور علم و ايمان رهبرى نمايد.

خـداونـد بـزرگ ، بـه جـاى (عـَلى رَسـوُلِهِ)، (عـَلى عَبْدِهِ) فرمود؛ زيرا آيات قرآنى ، به (عبدالله ) داده مى شود و آن مبين عبوديت است . در تشهد نماز نيز مى خوانيم :

(وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدا عَبْدُهُ وَ رَسوُلُهُ)

شـهـادت مـى دهـم كـه (اول شخصيت عالم امكان ) پيامبر اكرم (ص ) (عبد) و فرستاده او [خداوند] است .

بـنـابـر ايـن ، (عـبـوديـت ) توشه راه است . گاهى انسان عبادت را به تنهايى انجام مى دهد و زمانى اگر اعمالى را انجام دهد، عده اى به كمك او مى آيند و نتيجه به حساب او گذاشته خواهد شد. پيامبر اكرم (ص )

به سلمان فارسى فرمود:

(يـا سـَلْمان ! اَلْمُؤْمِنُ اِذا قَرَاءَ الْقُرآنَ فَتَحَ اللّهُ عَلَيهِ اَبْوابَ الرَّحْمَةِ وَ خَلَقَ اللّهُ بِكُلِّ حَرْفٍ يـَخـْرُجُ مِنْ فَمَهِ مَلَكا يُسَبِّحُ لَهُ اِلى يَوُمِ الْقِيامَةِ وَ اِنَّهُ لَيسَ شَى ءٌ بَعْدَ تَعَلُّمِ الْعِلْمِ اَحَبَّ اِلىَ اللّهِ مـِنْ قـَرائَةِ الْقـُرآنِ وَ اِنَّ اَكـْرَمَ الْعـِبـادِ اِلىَ اللّهِ تـَعالى بَعْدَ الاَْنْبِياِء الْعُلَماُء، ثُمَّ حَمَلَةُ الْقـُرآنِ يـُخْرَجوُنَ مِنَ الدُّنْيا كَما يُخْرَجُ الاَْنْبِياءُ وَ يُحْشَروُنَ مِنْ قُبوُرِهِمْ مَعَ الاِْنْبِياءِ وَ يَمُّروُنَ عـَلَى الصِّراطِ مَعَ الاَْنْبِياءِ وَ يَاءْخُذُونَ ثَوابَ الاَْنْبِياءِ فَطوُبى لِطالِبِ الْعُلْمِ وَ حامِلِ الْقُرآنِ مِمّالَهُمْ عِنْدَ اللّهِمِنَ الْكِرامَةِ وَ الشَّرَفِ).(54)

اى سلمان ! هرگاه مؤ من به قرائت قرآن بپردازد، خداوند درهاى رحمت را بر او باز مى كند و در بـرابـر هـر حرفى از قرآن كه از دهان او خارج مى شود، خداوند فرشته اى را خلق مى كند تا تـسـبـيح الهى را تا قيامت به جاى آورد و ثواب آن را به حساب قارى قرآن بگذارند. و بعد از فـراگـيـرى عـلم ، چـيـزى نـزد خـداونـد مـحـبـوب تـر از قرآن خواندن نيست . و بزرگوارترين بـنـدگـان در درگـاه الهـى پس از انبيا، علما و سپس حاملان قرآن مى باشند. آنان همانند انبيا از دنيا خارج مى شوند و در قبرها با انبيا محشور هستند و با انبيا از صراط عبور مى كنند و پاداش انـبـيـا را مـى بـرنـد. پـس ‍ خـوشـا بـه حـال جـويـنـده عـلم و حامل قرآن از آنچه از بزگوارى و شرافت در نزد خدا دارند.)

بنابر اين ، انسان با قرائت قرآن مجيد، درهاى رحمت خداوند را براى خويش باز مى كند. قرائت قـرآن ،