يـكـى از بـزرگـان مـى گويد: شبى براى خواندن نماز شب ، كاسه آب را برداشتم تا وضو بگيرم . آب در كاسه بود. اما هر چه آن را كج كردم ، آب آن خالى نشد. چون از ارتباط خويش با خـداونـد مـتعال مطلع بودم ، احتمال دادم كه آب كاسه نجس باشد و خداوند نمى خواهد كه با آب نـجـس وضـو سـازم . بـه كـنـار شـطّ رفـتـم و كـاسـه را از آب پـاك و زلال پـر كـردم . به اتاق بازگشتم و كاسه را براى وضو برگرداندم . اما اين بار نيز آب بـه روى دسـتـم روان نـشـد. بـه خـود گـفـتـم : حـتـمـا مـرتـكـب خـطـايـى شـده ام .خـداونـد مـتـعـال بـراى عـقـاب مـن مـى خـواهد كه نماز شب را از من بگيرد. تمام رفتار و كارهاى روزمره را بـررسـى كـردم . ديـدم مـرتـكب خلافى نشده ام ، جز اين كه صبح همان روز با فردى كه با من كـارى داشـت به اندازه شاءن او باوى برخورد نكردم ، براى همان يك كار، مرا مورد عقاب قرار دادند تا از نماز شب محروم شدم .بـنـابـر ايـن ، يـكـى از عـللى كـه انـسـان نـمـى تـوانـد بـراى نـمـاز شب از خواب بيدار شود، اعمال ناشايست و گناهانى است كه انسان مرتكب آن مى شود. در حديث قدسى آمده است كه :(مـا تـَحـَبَّبَ اِلَىَّ عـَبـْدى بـِشـَى ءٍ اَحـَبُّ اِلَىَّ مـِمـّا افـْتـَرضـْتـُهُ عَلَيْهِ وَ اءِنَّهُ لِيَتَحَبَّبَ اِلَىَّ بِالنّافِلَةِ حَتّى اَحَبَّهُ فَاِذا اَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الذَّى يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الذَّى يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ التَّى يَبْطِشُ بِها وَ رِجْلِهِ الَّتى يَمْشى بِها، اِذا دَعانى اَجَبْتُهُ وَ اِذا سَئَلَنى اَعْطَيْتُهُ)(77)بنده من به هيچ چيزى به سوى من تقرب نمى جويد كه بهتر از واجبات باشد. همانا او به سبب نوافل محبت من را مى جويد تا من او را دوست بدارم . پس آنگاه كه او را دوست داشتم ، گوش او مى شوم كه با آن مى شنود و چشم او كه با آن مى بيند و زبان او كه با آن سخن مى گويد و دست او كه با آن كار مى كند و پاى او كه با آن راه مى رود. آنگاه كه مرا بخواند او را اجابت مى كنم و آنگاه كه از من درخواست كند به او عطا كنم .اگر انسان ، اهل نماز شب شد، محبوب خدا مى شود ؛ زيرا محبت يك امر تضايفى است و اگر انسان خـدا را دوسـت داشـتـه بـاشـد، خـدا نـيـز او را دوسـت مـى دارد. اگـر انـسـان مـحـبّ خـداى مـتـعال شد، از آثارش اين است كه مشتاق دل شب مى شود و براى زمان ملاقات در نماز شب لحظه شـمـارى مـى كـنـد. وقـتـى محب به محبوب رسيد، زمان براى او معنايى ندارد و ملاقات دو يا سه ساعته را لحظه اى بيش نمى داند.
روايات بيست گانه درباره نماز شب
دربـاره نـمـاز شـب ، بـيـسـت دسـتـه روايـت وجـود دارد كـه با بررسى هريك از آن ها، انسان به بركات نماز شب پى مى برد.اول ـ نـمـاز شـب اوليـاى الهـى :امـام صـادق (ع ) دربـاره صـحـبـت خـداونـد متعال با حضرت موسى مى فرمايد:(يـَابـْنَ عِمْرانَ! كَذِبَ مَنْ زَعَمَ اَنّهُ يُحِبُّنى فَاِذا جَنَّهُ اللَّيلُ نامَ عَنّى .اَلَيسَ كُلُّ مُحِبُّ يُحِبُّ خَلْوَةَ حـَبيبِهِ ها اَنَا ذا يَابْنَ عِمْرانَ مُطَّلِعٌ عَلى اَحِبّائى اِذا جَنَّهُمُ اللَّيلُ حَوَّلَتُ اَبْصارَهُمْ مِنْ قُلوُبِهِمْ وَ مَثَّلَتْ عُقُوبَتى بَيْنَ اَعْيُنِهُمْ يُخاطِبُونى عَنِ الْمُشاهِدَةِ وَ يُكَلِّموُنى عَنِ الْحُضُورِ.يـَابـْنَ عـِمـْرانَ هـَبْ لى مـِنْ قـَلْبـِكَ الْخُشُوعَ وَ مِنْ بَدَنِكَ الْخُضوُعَ وَ مِنْ عَيْنِكَالدُّموُعَ فى ظُلَمِ اللَّيلِ وَ ادْعُنى فَاِنَّكَ تَجِدُنى قَريبا مُجِيبا)(78)(اى پـسـر عـمـران ! دروغ گويد كسى كه مى پندارد مرا دوست دارد، اما وقتى كه شب او را فرا گـرفـت ، خـوابـيـد آيـا اين چنين نيست كه هر دوستى ، خلوت با دوستش را دوست دارد؟ هان ! من آن چـنـان هـسـتـم !اى پـسر عمران ! من از دوستانم با خبر هستم . آنگاه كه شب آنان را فرا گرفت ، چـشـمـانـشان از تاءثير دل هاى آنان دگرگون شود. و عقوبت من ميان چشمانشان نمايان شود. از روى مشاهده به من خطاب مى نمايند و
لطفا منتظر باشید ...
