مبارزه ى دو بينش - خوارج از دیدگاه نهج البلاغه نسخه متنی

مبارزه ى دو بينش

اين مبارزه در واقع مبارزه ى دو بينش و تفكر در اجتماع است: تفكرى بر
اساس عدل و مساوات و انديشه اى بر محور تبعيض خواهى و سودجوئى و خيانت به ملت . و لذا لازم است خط مشى على "ع" هميشه براى جوامع و ملت ها سرمشق باشد، و اين مبارزه، تا پيروزى نهائى ادامه يابد، يعنى على مظهر عدالت و مساوات و طلحه و زبير مظهر تبعيض خواهى و سودجوئى افراطى است و در حقيقت نبرد ميان اين دو مظهر نبرد ميان دو طرز تفكر است كه بايد به هر عصر و زمان گسترش يابد.

جبهه 2

جبهه ى دوم مبارزه اميرمومنان على "ع" با كسانى بود كه اساسا در مقابل حكومت مترقى و سعادت آفرين او به مخالفت برخاسته و به طور كلى رژيم علوى را به رسميت نمى شناختند و تن به حكومت او نمى دادند. و در نظر داشتند كه هر چند به قيمت خون هزاران انسان و بد ساختن يك ملت هم باشد، با زور و ديكتاتورى حكومتى غير از حكومت حق و شايسته ى على "ع" بر پا سازند.

البته مبارزه در اين جبهه سخت تر از جبهه ى اول بود. چون در آن جبهه طلحه و زبير در ابتدا به حكومت علوى گردن نهاده بودند، ولى انتظار امتيازات و تبعيضات ظالمانه اى را داشتند، اما گروه دوم، از آغاز به قصد ساقط كردن حكومت علوى جبهه آرائى و سنگربندى مى كردند.

در مركز اين جبهه عنصرى سخت خطرناك به نام معاويه وجود داشت او ياران دنياطلب خود را براى اين منظور در مركز اين جبهه بسيج كرده بود.

اين گروه چون از ابتدا در مقابل حكومت عادلانه ى على "ع" به مخالفت برخاستند و تسليم عدالت نشدند، قاسطين يعنى ستمكاران خوانده شدند. بيانيه ها و خطبه هاى نهج البلاغه كه درباره ى لزوم تاسيس يك حكومت عادلانه و نبرد با مخالفين، با جديت و اصرار بسيار به چشم مى خورد نظر به اين جبهه دارد.