تفسیر نمونه جلد 2

بن حضرمى" را كشتند و قافله را با دو نفر نزد پيامبر (ص) آوردند، پيغمبر به آنان فرمود: من به شما دستور نداده بودم كه در ماههاى حرام نبرد كنيد، و دخالتى در غنائم و اسيران نكرد، مجاهدان ناراحت شدند و مسلمانان به سرزنش آنها پرداختند، مشركان نيز زبان به طعن گشودند كه محمد (ص) جنگ و خونريزى و اسارت را در ماههاى حرام، حلال شمرده در اين هنگام آيه اول نازل شد پس از آنكه اين آيه نازل شد" عبد اللَّه بن جحش" و همراهانش اظهار كردند كه در اين راه براى درك ثواب جهاد كوشش كرده‏اند و از پيامبر پرسيدند كه آيا اجر مجاهدان را دارند يا نه؟ آيه دوم (إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هاجَرُوا ...) نازل گرديد.

تفسير: جنگ در ماههاى حرام

‏
همان گونه كه از شان نزول بر مى‏آيد و لحن آيه نيز اجمالا به آن گواهى مى‏دهد آيه نخست در صدد پاسخگويى به پاره‏اى از سؤالات درباره جهاد و استثناهاى آن است.

مى‏فرمايد:" از تو درباره جنگ كردن در ماههاى حرام سؤال مى‏كنند" (يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فِيهِ).

سپس مى‏افزايد:" به آنها بگو جنگ در آن (گناه) بزرگى است" (قُلْ قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ).

و به اين ترتيب سنتى را كه از زمانهاى قديم و اعصار انبياى پيشين در ميان عرب در مورد تحريم پيكار در ماههاى حرام (رجب، ذى القعده، ذى الحجه و محرم) وجود داشته با قاطعيت امضا مى‏كند.

سپس مى‏فرمايد: چنين نيست كه اين قانون استثنايى نداشته باشد نبايد اجازه داد گروهى فاسد و مفسد زير چتر اين قانون هر ظلم و فساد و گناهى را