تفسیر نمونه جلد 2

هنگامى كه آنها را در روزى كه در آن شكى نيست جمع كنيم، و به هر كس آنچه را به دست آورده داده شود و به آنها ستم نخواهد شد" (فَكَيْفَ إِذا جَمَعْناهُمْ لِيَوْمٍ لا رَيْبَ فِيهِ وَ وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ).

آرى در آن روز همه در دادگاه عدل الهى حاضر خواهند شد، و هر كس نتيجه كشته خود را درو مى‏كند، و اعمال هر كس به او تسليم مى‏شود و مجازات آنها هر چه باشد هرگز ظالمانه نيست زيرا محصول اعمال خود آنها است، و آن روز است كه مى‏فهمند هيچ امتيازى بر ديگران ندارند و عدل الهى همه را شامل مى‏شود.

ضمنا از جمله" ما كَسَبَتْ" به روشنى اين معنى به دست مى‏آيد كه پاداش و كيفر قيامت و نجات و بدبختى در جهان ديگر، تنها بستگى به اعمال خود انسان دارد نه به پندارهاى واهى و خيالات باطل.

نكته‏ها

1- آيا ممكن است انسان دروغى بگويد و يا افترايى به خدا ببندد و بعد خودش تحت تاثير آن واقع گردد و به آن مغرور شود، آن چنان كه قرآن در آيات فوق در باره يهود نقل مى‏كند آيا اين باوركردنى است؟

پاسخ اين سؤال چندان مشكل نيست زيرا مساله فريب و جدان از مسائل مسلم روان‏شناسى امروز است كه گاهى دستگاه فكر و انديشه در پى اغفال و جدان برمى‏آيد و چهره حقيقت را در نظر و جدان خويش دگرگون مى‏سازد، بسيار ديده‏ايم افراد آلوده به گناهان بزرگى همچون قتل و سرقت و يا اعتيادهاى گوناگون با اين كه زشتى اعمال خود را به خوبى درك مى‏كنند براى به دست آوردن آرامش كاذب و جدان مى‏كوشند مردم را مستحق اين گونه اعمال، جلوه دهند و يا اينكه براى توجيه اعتيادهاى زيان بار خود گرفتاريهاى زندگى و مشكلات طاقت‏فرساى اجتماعى را بهانه مى‏كنند تا پناه بردن خويش را به مواد مخدر توجيه نمايند به علاوه اينگونه افترائات و امتيازات دروغين را نسلهاى پيشين اهل كتاب درست‏