تفسیر نمونه جلد 2

بزرگ بود، ولى سخن گفتن در حال ميان سالى و كهولت «1» يك امر كاملا عادى است و ذكر اين دو با هم در آيه فوق ممكن است اشاره به اين باشد كه او در گاهواره همان گونه سخن مى‏گفت كه در موقع رسيدن به كمال عمر، سخنانى سنجيده و پر محتوا و حساب شده، نه سخنانى كودكانه.

اين احتمال نيز وجود دارد كه اين تعبير اشاره به اين حقيقت باشد كه مسيح (ع) از آغاز تولد تا زمانى كه به سن كهولت رسيد همواره سخن حق مى‏گفت و در راه ارشاد و تبليغ خلق گام بر مى‏داشت.

به علاوه اين تعبير در باره عيسى (ع)، گويا يك نوع پيشگويى و اشاره به آينده عمر او است، زيرا مى‏دانيم طبق تواريخ، حضرت مسيح (ع) هرگز در اين جهان و در ميان مردم به سن پيرى نرسيد، بلكه در سن 33 سالگى از ميان مردم بيرون رفت، و خدا او را به آسمان برد و مطابق روايات متعددى در عصر ظهور حضرت مهدى" عج" به ميان مردم باز مى‏گردد. (و با آنها سخن مى‏گويد همانگونه كه در آغاز عمر سخن مى‏گفت).

تعبير به" مِنَ الصَّالِحِينَ" نشان مى‏دهد كه صالح و شايسته بودن از بزرگ‏ترين افتخاراتى است كه نصيب انسان مى‏شود، و گويى همه ارزشهاى انسانى در آن جمع است‏

1)" كهل" به معنى شخص يا چيزى است كه به سر حد كمال رسيده است و از آنجا كه انسان در سى‏سالگى تا چهل يا پنجاه‏سالگى به حد تكامل مى‏رسد، اين سالها را سالهاى كهولت مى‏نامند، و كمتر از آن را شباب (جوانى) و بيشتر از آن را شيب (پيرى) مى‏گويند.