تفسیر نمونه جلد 2

موجوداتى را بيافريند.

سپس براى تكميل اين سخن مى‏فرمايد:" هنگامى كه چيزى را مقرر كند (و فرمان وجود آن را صادر نمايد) تنها به آن مى‏گويد: موجود باش، آن نيز فورا موجود مى‏شود" (إِذا قَضى‏ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ).

بديهى است كه تعبير به" كن" (باش) در حقيقت بيان اراده قطعى خدا است، و گر نه نيازى به سخنى نيست، يعنى به مجرد اينكه اراده او بر چيزى تعلق گرفت و فرمان آفرينش صادر شد، فورا لباس هستى بر آن پوشانده مى‏شود.

قابل توجه اينكه: در باره آفرينش عيسى در اين آيه جمله" يخلق" (مى‏آفريند) به كار رفته، در حالى كه در باره آفرينش يحيى در چند آيه قبل، تعبير به" يفعل" (انجام مى‏دهد) شده است، شايد اين تفاوت تعبير، اشاره به تفاوت خلقت اين دو پيامبر بوده باشد كه يكى از مجراى عادى و ديگرى از مجراى غير عادى به وجود آمده‏اند.

اين نكته قابل توجه است كه در آغاز اين آيات، مريم با فرشتگان سخن مى‏گويد ولى در اينجا مى‏بينيم او با خداى خود سخن مى‏گويد و از او پاسخ مى‏شنود، گويا چنان مجذوب ذات پاك حق شد كه واسطه‏ها را از ميان برداشت و يكپارچه با مبدأ عالم هستى پيوند گرفت، و بى هيچ واسطه‏اى آنچه مى‏خواست گفت و آنچه مى‏بايست شنيد- البته سخن گفتن غير پيامبران با خدا هر گاه به صورت وحى نبوت نباشد اشكال ندارد.