تفسیر نمونه جلد 2

به مجازات شديد دنيا نيز اشاره شده است كه دامنگير افراد كافر، و مخالفان حق و عدالت خواهد شد، در حالى كه هيچ كس توانايى حمايت از آنها را نخواهد داشت.

سپس به گروه دوم اشاره كرده، مى‏فرمايد:" اما كسانى كه ايمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند خداوند پاداش آنها را به طور كامل خواهد داد" (وَ أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ).

و باز تاكيد مى‏كند:" خداوند هرگز ستمگران را دوست ندارد" (وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ).

مقدم داشتن سرنوشت كافران بر مؤمنان، به خاطر آن است كه كسانى كه نسبت به مسيح (ع) كافر شدند اكثريت را داشتند.

ضمنا از اينكه در آيه نخست اشاره به عذاب دنيا نيز شده به خوبى استفاده مى‏شود كه كافران (منظور در اينجا يهود است) گرفتار مجازاتهاى دردناكى در همين جهان نيز خواهند شد، و تاريخ ملت يهود شاهد اين مدعاست.

جالب اينكه در آيه اول تنها تكيه بر كفر شده ولى در آيه دوم ايمان و عمل صالح هر دو با هم آمده است، اشاره به اينكه كفر به تنهايى مى‏تواند منشا عذاب الهى گردد ولى ايمان به تنهايى براى نجات كافى نيست، بلكه عمل صالح نيز مى‏طلبد.

در ضمن جمله" وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ" گويا ناظر به اين نكته است كه تمام شعب كفر و اعمال سوء، در ظلم به معنى وسيع آن خلاصه مى‏شود، و مسلم است خدايى كه ظالمان را دوست ندارد هرگز در حق بندگان ستم نخواهد كرد و اجر آنها را به طور كامل خواهد داد.