تفسیر نمونه جلد 2

عهد و پيمانى از او نگرفته و هيچ كس قرابت و خويشاوندى با او ندارد و هرگز مواهب خويش را در انحصار گروهى قرار نداده است.

و در آخرين آيه براى تاكيد بيشتر مى‏افزايد:" خداوند هر كس را بخواهد (و شايسته بداند) ويژه رحمت خود مى‏كند و خداوند داراى فضل عظيم است" و هيچ كس نمى‏تواند مواهب او را محدود سازد (يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ). «1»

ضمنا از اين جمله استفاده مى‏شود كه اگر فضل و موهبت الهى شامل بعضى مى‏شود نه بعضى ديگر، به خاطر محدود بودن آن نيست بلكه به خاطر تفاوت شايستگى‏ها است.

نكته: توطئه‏هاى قديمى!

آيات فوق كه در حقيقت از آيات اعجاز آميز قرآن بود و پرده از روى اسرار يهود و دشمنان اسلام بر مى‏داشت، نقشه ماهرانه آنها را براى متزلزل ساختن مسلمانان صدر اول فاش كرد آنها در پرتو آن بيدار شدند و از وسوسه‏هاى اغواگر دشمن بر حذر گرديدند ولى اگر دقت كنيم مى‏بينيم كه در عصر و زمان ما نيز همان طرحها به اشكال ديگرى اجرا مى‏شود وسائل تبليغاتى دشمن كه از مجهزترين و نيرومندترين وسائل تبليغاتى جهان است در اين قسمت به كار گرفته شده و كوشش مى‏كنند كه پايه‏هاى عقائد اسلامى را در افكار مسلمين، مخصوصا نسل جوان‏

1)" فضل" به معنى هر چيزى است كه بيش از مقدار لازم از مواهب و نعمتها بوده باشد و اين يك مفهوم مثبت و ارزنده دارد ولى گاه معنى مذموم و نكوهيده‏اى دارد و به معنى خارج شدن از حد اعتدال و رفتن به سوى افراط است و غالبا به صورت فضول (جمع فضل) به كار مى‏رود ماند" فضول الكلام" يعنى حرفهاى زيادى.