تفسیر نمونه جلد 2

منظور از" قنطار" در اين آيه همان مال فراوان است، و منظور از دينار، مال اندك.

به هر حال قرآن مجيد به خاطر غلط كارى گروهى از آنها، همه آنها را محكوم نمى‏كند، و اين يك درس مهم اخلاقى به همه مسلمين است.

ضمنا نشان مى‏دهد آن گروهى كه خود را در تصرف و غصب اموال ديگران مجاز و ماذون مى‏دانستند هيچ منطقى جز منطق زور، و سلطه را پذيرا نيستند، و نمونه آن را به طور گسترده در دنياى امروز در صهيونيستها مشاهده مى‏كنيم، آرى اين گروه از يهود چنان هستند كه در پرداخت حقوق ديگران هيچ اصلى را جز اصل قدرت به رسميت نمى‏شناسند، تصويب نامه‏هاى جهانى، افكار عمومى مردم دنيا، و مفاهيمى از قبيل حق و عدالت براى آنها معنى ندارد و اين در حقيقت از مسائل جالبى است كه در قرآن مجيد در آيه فوق پيشگويى شده، و به همين دليل مسلمانان براى استيفاى حقوق خود از آنان هيچ راهى جز كسب قدرت ندارند.

سپس در ادامه همين آيه منطق اين گروه را در مورد غصب اموال ديگران بيان مى‏كند، مى‏فرمايد:" اين به خاطر آن است كه آنها مى‏گويند ما در برابر اميين (غير اهل كتاب مسئول نيستيم" (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لَيْسَ عَلَيْنا فِي الْأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ).

" اميين" به معنى افراد درس نخوانده و بى سواد است، ولى منظور آنها مشركان عرب و اعراب بود كه معمولا از خواندن و نوشتن آگاهى نداشتند و يا اينكه منظور آنها تمام كسانى بود كه از خواندن تورات و انجيل بى بهره بودند.

آرى آنها با اين خود برتربينى و امتياز دروغين به خود حق مى‏دادند كه اموال ديگران را به هر اسم و عنوان، تملك كنند.

بى شك اين منطق از اصل خيانت آنها در امانت، به مراتب بدتر و خطرناك‏تر بود، زيرا اگر افراد خائن، كار خود را غلط بدانند لا اقل مرتكب يك گناه‏اند اما اگر در اين كار خود را صاحب حق بدانند گناه بزرگ‏ترى مرتكب شده‏اند.

قرآن مجيد در پاسخ آنها در پايان همين آيه با صراحت مى‏گويد:" آنها بر خدا