تفسیر نمونه جلد 2

آمد كه آنچه را با شما است تصديق مى‏كند (و نشانه‏هاى او موافق چيزى است كه با شما است) حتما به او ايمان بياوريد و او را يارى كند" (وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ النَّبِيِّينَ لَما آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتابٍ وَ حِكْمَةٍ ثُمَّ جاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ) «1».

در حقيقت همانطور كه پيامبران و امتهاى بعد موظف‏اند نسبت به پيامبران گذشته و آيين آنها احترام بگذارند و اصول آنها را محترم بشمرند پيامبران و امتهاى پيشين نيز نسبت به پيامبران بعد از خود چنين وظيفه‏اى داشته‏اند، در آيات قرآن كرارا اشاره به وحدت هدف پيغمبران خدا شده است و اين آيه نمونه زنده‏اى از آن است.

فراموش نكنيم كه" ميثاق" در اصل از ماده" وثوق" به بعضى اطمينان و اعتماد گرفته شده به همين دليل به پيمانهاى مؤكد كه مايه اطمينان است ميثاق گفته مى‏شود البته گرفتن پيمان از پيامبران همراه با گرفتن پيمان از پيروان آنها است و موضوع پيمان اين بود كه اگر پيامبرى بيايد كه دعوت او هماهنگ با دعوت آنان باشد و نشانه‏هاى او با آنچه در كتب آسمانى آنها آمده موافق باشد (و به اين ترتيب حقانيت او ثابت گردد) بايد نه تنها به او ايمان بياورند بلكه به يارى‏اش برخيزند.

سپس براى تاكيد مى‏افزايد: خداوند به آنها فرمود:" آيا اقرار به اين موضوع داريد؟ و پيمان مؤكد مرا بر آن گرفتيد؟ گفتند: آرى اقرار داريم فرمود: بر اين پيمان گواه باشيد و من هم با شما گواهم‏

1) در باره تركيب جمله" لَما آتَيْتُكُمْ ..." بعضى" ما" را موصوله و مبتدا دانسته و" لام" را براى توطئه قسم و جمله" لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ" را خبر دانسته‏اند، و جمعى" ما" را" شرطيه زمانيه" دانسته‏اند و جزاى آن را" لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ" ذكر كرده‏اند و احتمال دوم با معنى آيه سازگارتر و با آنچه در غالب موارد ديده مى‏شود كه قسم در جزاى شرط مى‏آيد هماهنگ‏تر مى‏باشد (تفسيرى كه در بالا ذكر شد نيز بر همين اساس است).