از نظر قرآن جهان هستي بيهوده آفريده نشده است، بلكه همواره اجزاءو عناصر جهان داراي هدف و غرض است. در آيات زير به هدفداري‌خلقت جهان وانسان اشاره شده است:اِن‌َّ في خَلْق‌ِالسَّمو'ات‌ِ وَ الاَرْض‌ِ وَاختِلا'ف‌ِ اللَّيل‌ِ وَ النَّهارِ لَاي'ات‌ٍ لاِوُلي‌ِ الالَبْاب‌ِالّذين‌َ يَذْكُروُن‌َاللَّه‌َ قي'اماً و قُعُوداً وَ عَل'ي جُنُوبِهِم و يتَفَكَّرون‌َ في‌ِ خَلق‌ِالسَّموات‌ِ و الاَرْض‌ِ ربّ'نا م'ا خَلَقْت‌َ ه'ذا باطلاً سُبح'انَك‌َ فَقِن'ا عذاب‌َالنّ'ارِ همانا در آفرينش آسمانها و زمين و آمد و رفت شب و روز، براي‌صاحبان عقل و انديشه آياتي است. صاحبان عقل و انديشه كساني‌هستند كه خدا را در حال ايستادن و نشستن وآن هنگام كه بر پهلوخوابيده‌اند به ياد مي‌آورند، و در آفرينش آمانها و زمين مي‌انديشند(و مي‌گويند) بارالها، اين عالم را بيهوده نيافريده‌اي، پروردگارا مارا از عذاب آتش نگاه دار. (آل عمران 191ـ190) آيات فوق انسانها را به تدبّر و انديشه در حقيقت آسمانها و زمين وتعاقب شب و روز وا مي‌دارد تا هر فردي از افراد انساني به اندازه استعداد وتوانايي خود اسرار آفرينش را دريابد. و به راستي كه نگرش دقيق به آسمانهاو زمين، آدمي را با نظام حيرت‌آور حاكم بر آنها آشنا مي‌سازد. نظامي كه‌مطالعه آن، انسان را به هدفداري عالم آفرينش واقف مي‌سازد. صرف‌مشاهده عالم هستي بدون انديشه و تفكر نمي‌تواند هدفداري عالم را به‌انسان نشان دهد و چه بسيار دانشمنداني كه ساليان دراز به مشاهده و مطالعه‌جهان هستي مي‌پردازند، اما از آنجا كه نمي‌كوشند تا قيافه آيه‌اي بودن عالم‌را درك كنند به غايتداري هستي توجه نمي‌كنند. در واقع اگر كسي به‌مشاهده جهان هستي بپردازد، نظم و قانون حاكم بر همه اجزاء و عناصر آن رادرمي‌يابد و پس از تفكر در اين زمينه است كه آدمي پي مي‌برد كه اين نظم‌حاكم بر عالم نمي‌تواند به خود اجزاي جهان مستند باشد، بلكه بايد به نيروي‌فوق عالم ماده و طبيعت متصل باشد، كه هر آن فيض وجودي او كاروان‌هستي را به سر منزل مقصود مي‌كشاند.ق'ال‌َ ربُّنا الّذي‌اَعْط'ي كُل‌ِّ شَي ٍء خَلْقه‌َ ثُم‌َّ هَدي' گفت: پروردگار من كسي است كه به هر موجودي خلقت لازم او رااعطا كرد و سپس هدايت نمود. (طه 53) در آيه فوق به دو نكته مهم اشاره شده است. نكته اوّل اينكه خداوند به‌هر موجودي
لطفا منتظر باشید ...
