[ به برجستگان انصار و مهتران عرب در كوفه براى رويارويى با شورشيان بصره نوشتم:] امّا بعد، اينك من از جريان عثمان چنان آگاهتان كنم كه شنيدن و ديدنش همانند باشد. واقعيت اين بود كه مردم به انتقاد از او برخاستند، آن چنان كه از مهاجران، من تنها كسى بودم كه در وا داشتن او به جلب رضايت مردم مى كوشيدم و كمتر به انتقادش زبان مى گشودم. اما طلحه و زبير، نرم ترين حركت شان، تند تازى بود و پرمداراترين روش شان، راندنى خشن مى نمود. در اين ميان عايشه نيز از او خشمى نسنجيده در دل داشت. چنين بود كه گروهى به سويش يورش بردند و او را كشتند، و مردم در فضايى آزاد، بى هيچ اجبار و تحميلى، داوطلب بيعت با من شدند. اينك بدانيد كه پايگاه هجرت، اهل خويش را از خود رانده است و اهلش نيز از آن دل بركنده اند، و خود، چونان ديگى جوشان، در جوش و خروش است و بحران به مركز سرايت كرده است. پس به خواست خداوند، به سوى فرمانده خويش بشتابيد و در جهاد با دشمن پيش دستى كنيد. به خواست خدا.
لطفا منتظر باشید ...
