چون محمد بن ابى بكر را براى اداره امور مصر برگزيدم، پيمانى چنين برايش نوشتم: در برابر مردم فروتن باش و با آنان نرم خويى و انعطاف پذيرى پيشه كن و در برخورد با آنان گشاده رو باش و برابرى را ـ هرچند در نگاه و اشاره هاى تعارف آميز ـ پاس دار، تا زورمندان در ظلم تو طمع نبندند و ناتوانان از عدالتت نوميد نشوند كه خداى متعال شما انبوهه بندگانش را از كارهاى كوچك و بزرگ و پنهان و آشكارش مورد سؤال قرار مى دهد. پس اگر عذاب كند اين شماييد كه ستمكارترين ايد و اگر ببخشايد اين خداوند است كه كريم ترين است. و شما اى بندگان خدا، بدانيد كه پرهيزكاران نقد دنيا و آينده آخرت را يكجا بردند. با دنياداران در دنيايشان شركت جستند، بى آنكه اهل دنيا در آخرت آنان شركت جويند. از خانه و خوراك دنيا چنان بهره بردند كه بهترين است. از همانى كه رفاه زدگان بهره برند، بهره مندند و به دستاوردهايى همانند دستاورد خودكامگان مستكبر، دست يابند. سپس با توشه اى رساننده و كالايى پرسود از اين جهان رخت بربندند. لذت زهد دنيا را ـ در همين جهان ـ مى چشند و به يقين بر اين باورند كه فردا ـ در حيات آخرت ـ با خدا همسايه اند. هر دعايى كه كنند پذيرفته باشد و سهم شان از هيچ لذتى كم و كاستى ندارد. پس اى بندگان خدا، مرگ و نزديكى اش را همواره هشداريد و آن را ساز و برگى درخور فراهم آريد; زيرا كه مرگ جريانى سترگ و مشكلى بس سنگين به همراه مى آورد. خيرى مطلق كه هيچ گاه شرى همراهش نباشد يا شرى كه هرگز خيرى به همراه ندارد. پس چه كسى به بهشت نزديك تر از كسى است كه براى آن كوشيده است؟ و چه كسى به آتش نزديك تر از كسى است كه براى آن تلاش كرده است؟ و شما، همه، در پى گرد مرگ ايد، اگر بمانيد و بايستيد فراتان مى گيرد و اگر بگريزيد به چنگتان مى آورد، و او از سايه تان به شما وابسته تر باشد! آرى، مرگ به زلفانتان گره خورده است و طومار دنيا در پى شما درهم نورديده مى شود. پس، هش داريد از آن آتشى كه عمقى ژرف، سوزشى سخت و شكنجه هايى تازه دارد. سرايى كه با مهر بيگانه باشد، در آن گوش به صدايى سپرده نمى شود و رنج و گرفتارى كسى پايان نمى گيرد. اگر مى توانيد، همراه ترس شديد از خداوند، خوش بينى تان را نيز حفظ كنيد و بيم و اميد خود را از كف منهيد; زيرا كه خوش بينى بنده به پروردگار، درست به مقدار ترس او است از پروردگارش. و خوش بين ترين مردمان به خداوند كسى است كه خداترسى او از همه سخت تر است. اى محمد پسر ابى بكر! اين را بدان كه سرپرستى و فرماندهى مصريان را به تو سپرده ام كه عظيم ترين لشكر خويشش مى دانم. از اين رو سزا است كه با من خويش از در مخالفت در آيى و با او درآويزى و بدين وسيله از دين خود دفاع كنى، هرچند كه فرصت فرمانرواييت تنها ساعتى از عمر تاريخ باشد. خداى را براى خشنودى هيچ يك از آفريده هايش خشمگين مكن، چراكه با نگه دارى خدا، هركه و هرچه جز خدا را از دست داده باشى جبران خواهد شد; اما هيچ چيزى جايگزين خدا نمى تواند شد. هر نمازى را در وقت خاصش ـ كه مقرر شده است ـ به جاى آر، نه براى داشتن وقت آزاد، نمازى را زودتر از وقتش بگذار، و نه به دليل درگيرى هاى ديگر، نمازى را از زمان ويژه اش به تأخير انداز. و بدان كه هر كار ديگرت در ارزش، تابع نمازت خواهد بود. بى گمان رهبرى كه به رستگارى خواند چون رهبرى نيست كه به گمراهى راند. همچنان كه دلداده پيامبر با دشمنش نمى تواند برابر باشد. پيامبر خدا ـ كه درود خدا بر او و بر خاندانش باد ـ مرا سخنى گفت و بر سخنش تأكيد داشت كه: «من بر امت خود نه نگران مؤمنم و نه نگران مشرك، چراكه مؤمن در حريم ايمان خويش مصونيت الهى دارد و مشرك را خداوند با شركش ريشه كن مى كند. نگرانى من تنها از هر آن كسى است كه درونى دو چهره و زبانى عالمانه دارد. حرف و شعارش مطابق ارزش هاى شناخته شما باشد; اما اعمالش با ضدارزش هايى هماهنگى دارد كه با فرهنگ شما بيگانه است.
لطفا منتظر باشید ...
