گفتارى در چند فصل پيرامون داستان لوط و قوم او

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

لوط (ع) در هيچ حالى از آن احوال از پروردگارش غافل نبود و اين معنا را از نظر دور نمى‏داشت كه هر چه نصرت هست از ناحيه خداست و او را فراموش نكرده بود تا ناصرى غير او آرزو كند و حاشا بر مقام اين پيغمبر بزرگوار از مثل چنين جهلى مذموم چگونه‏
ممكن است با اينكه خداى تعالى در باره آن جناب فرموده:" آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً ... وَ أَدْخَلْناهُ فِي رَحْمَتِنا إِنَّهُ مِنَ الصَّالِحِينَ" «1» پس اينكه رسول خدا (ص) فرمود:" اگر مى‏دانست كه جبرئيل در خانه او است هرگز آرزوى ركن شديدى نمى‏كرد" معنايش اين است كه جبرئيل و ساير ملائكه با او بودند و او اطلاعى نداشت، نه اينكه معنايش چنين باشد كه خداى تعالى با او بود و او جاهل به مقام پروردگارش بود.

پس اينكه در بعضى از روايات كه عبارت رسول خدا (ص) را نقل مى‏كند اشاره شده به اينكه مراد لوط از ركن شديد، خداى سبحان بوده نه ملائكه نظريه‏اى بوده كه بعضى از راويان حديث داده نه اينكه رسول خدا (ص) چنان فرموده باشد، نظير روايتى كه از ابو هريره نقل شده كه گفت: رسول خدا (ص) فرمود:" خدا رحمت كند لوط را كه همواره به ركنى شديد پناهنده مى‏شد يعنى خداى تعالى ..." «2».

و باز نظير روايتى كه از طريقى ديگر از او نقل شده كه گفت:" رسول خدا (ص) فرمود: خدا لوط را بيامرزد كه همواره به ركنى شديد پناه مى‏برد" «3». و بعيد نيست كه ابو هريره در اين سند حديث را نقل به معنا كرده باشد و كلام رسول خدا (ص) را بجاى" خدا بيامرزد"،" خدا رحمت كند" بوده و راوى آن را تغيير داده باشد تا بفهماند لوط در رعايت ادبى از آداب عبوديت كوتاهى كرده و يا با جهلى كه به مقام پروردگارش داشته و او را از ياد برده مرتكب گناهى از گناهان شده چون يك پيامبر نبايد پروردگار خود را فراموش كند.