فصل دويم در تكبيرة الاحرام - غاية القصوى (فارسي) نسخه متنی

فصل دويم در تكبيرة الاحرام

كه آن را تكبيره افتتاح
نيز گويند وبناء بر انكه نيت شرط نماز باشد تكبير جزء اول نماز است كه بان حرام مىشود بر نماز گذار
مبطلات نماز وماداميكه آن را تمام نكرده قطع آن جايز است وترك تكبيرة الاحرام عمدا وسهوا مبطل نماز
است چنانچه زياده آن نيز مبطل نماز است پس هر گاه بقصد افتتاح تكبير صحيح بگويد ودوباره
بهمان قصد تكبير بگويد دويمى مبطل است بايد مرتبه سيم تكبير گويد پس اگر گفت ومرتبه
چهارم نيز بگويد چهارمى مبطل است ومحتاج به پنجى خواهد بود وهم چنين هر چه بالا رود تكبيره
كه در عدد جفت است مبطل وانچه طاق است صحيح است وهر گاه در اثناء نمازى بود فراموش
كرد وبراى نماز ديگرى تكبير گفت بعد از تذكر احوط اتمام نماز اول واعاده آن است وصورت
تكبير آن است كه بگويد الله اكبر بدون تغيير وتبديل وكفايت نمىكند لفظ ديگر كه مرادف آن
يا ترجمه آن بعجمى يا غير آن باشد بگويد واحوط آن است كه آن را بدعاء سابق يا لفظ نيت وصل نكند
كه همزه الله ساقط شود اگر چه اقوى جواز آن است چنانچه اقوى جواز وصل آن است بما بعد از
استعاذه يا بسمله يا غير انها ودر صورتيكه وصل بما بعد نمود اعراب را آن را ظاهر كند واحوط ترك
وصل ان است بما بعد نيز وواجب است تصحيح ان كه حروف آن را از مخارج ادا كند وموالات بين
حروف وكلمتين بعمل آيد

(مسألة 1) اگر بگويد الله تعالى اكبر باطل است واگر بگويد الله اكبر
من ان يوصف يا الله اكبر من كل شئ احوط اتمام واعاده ان است اگر چه اقوى صحت ان است بر
فرضيكه بقصد تشريع نباشد

(مسألة 2) اگر بگويد الله اكبر كه فتحه با را اشباع كند والف ازان
متولد شود باطل است وهم چنين اگر راء اكبر را مشدد بگويد

(مسألة 3) احوط تفخيم لام الله وراء
اكبر است لكن اقوى صحت ان است بدون تفخيم ومعنى تفخيم غليظ گفتن حرف است مقابل ترقيق

(مسألة 4) قيام واستقرار در حال تكبيرة الاحرام واجب است پس اگر ترك كند انها را عمدا
يا سهوا باطل است

(مسألة 5) در صدق تلفظ بتكبير وغير تكبير از اذكار ودعاء وقرآن شرط است
كه طورى بگويد كه خودش بشنود تحقيقا يا تقديرا در صورتيكه مانع از شنيدن موجود باشد پس اگر
تلفظ كند آهسته تر از اين مقدار كفايت نمىكند