سه شخصيت مهم آيين دائوى فلسفى - ارتباط انسان و طبیعت در اسلام و آیین دائو نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ارتباط انسان و طبیعت در اسلام و آیین دائو - نسخه متنی

فروزان راسخی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

سه شخصيت مهم آيين دائوى فلسفى

در دائوئيسم فلسفى سه چهره مهم وجود دارد: يانگ چو، لائودزه وجوانگ دزه. عقايد اصلى يانگ چو را مى‏توان در اين عبارات خلاصه‏كرد: هر كس براى خود و خوار شمردن چيزها و ارج نهادن به‏زندگى. روايت‏شده كه يانگ چو آموخته است كه حتى اگر بتواندتمامى دنيا را با كندن يك تار مو، سود رساند، چنين كارى انجام‏نمى‏دهد. طبق تعاليم او هر انسانى بايد زندگى خود را ارج نهد وچيزها را خوار دارد و نتيجه آن كه «انسان براى خودش‏». يانگ‏چو نماينده نخستين مرحله در تكامل فلسفه اوليه دائوئى است. هرانسانى كه به زندگى ارج مى‏نهد، بايد سعى كند زندگى خود را حفظكند و از آسيب بپرهيزد. چگونگى نيل به اين آرزو، مساله اصلى‏دائوئيسم فلسفى است. روش يانگ چو براى انجام اين كار،«گريختن‏» است. عقايدى كه لائودزه بيان كرده است، نمايانگر سعى در آشكار كردن‏قوانين نهفته تغييرات چيزها در جهان است. چيزها تغيير مى‏كنند،ولى قوانينى كه در تغييرات نهفته است، بلاتغيير باقى مى‏ماند. اگر آدمى بتواند اين قوانين را دريابد و اعمال خود را با آنهاهماهنگ سازد، مى‏تواند همه چيز را به سود خود كند. اين دومين‏مرحله در تكامل دائوئيسم فلسفى است. جوانگ دزه (369-286 ق.م.) احتمالا برجسته‏ترين فيلسوف دائوئى متقدم است. كتاب جوانگ‏دزه كه نام او را بر خود دارد، سند بسيار مهمى در ادبيات‏دائويى است، ولى مطمئن نيستيم كه كدام قسمت آن را واقعا خودفيلسوف نوشته است. او مى‏گويد: «خوشبختى درجات مختلفى دارد. تكامل آزادانه طبيعت ما،مى‏تواند ما را به نوعى خوشبختى نسبى رهنمون شود. خوشبختى‏مطلق، از طريق فهمى برتر نسبت‏به طبيعت چيزها به دست مى‏آيد وآن يكى شدن با يگانه، يا زندگى در حيطه نامتناهى است. حكيم،پس از وصول به اين مرحله، از آرامشى درونى بهره‏مند خواهد بودكه هيچ چيز نمى‏تواند آن را به هم زند. حكماى دائوئى مردانى‏بودند با آرامش خدشه‏ناپذير». 145

/ 25