دائودجينگ - ارتباط انسان و طبیعت در اسلام و آیین دائو نسخه متنی

دائودجينگ

بنابر سنت، كتاب دائودجينگ كه نخستين اثر فلسفى در تاريخ چين‏شمرده مى‏شود، نوشته لائودزه، حكيم سالخورده و معاصر كنفوسيوس‏است. اما تحقيقات جديد، بسيارى از محققان را وادار به تغييراين عقيده كرده، تا آنجا كه معتقدند حتى اگر لائودزه در عصركنفوسيوس مى‏زيسته، دائودجينگ را ننوشته، زيرا محتوا و سبك‏كتاب نشان دهنده تدوين آن در عصر دولتهاى جنگجو(480-222ق.م.) است. شايد دقيق‏ترين چيزى كه درباره اين كتاب بتوان گفت،اين است كه نه ساخته يك تن، كه چندين تن است. اما به درستى‏فلسفه لائودزه را نشان مى‏دهد كه در دوره‏اى بلافاصله پيش ازكنفوسيوس مى‏زيست. 151 Tao (كه dow تلفظ مى‏شود، مثل dowel )به معناى «راه‏» است و Te (كه dir تلفظ مى‏شود، مثل dirty )به معناى «فضيلت‏» و«قدرت‏» است و ching (كه jing تلفظ مى‏شود، مثل jingo )به‏معناى «نوشته كهن‏» است. از اين رو دائودجينگ يعنى نوشته‏اى‏كهن درباره راه و فضيلت. 152 عنوان دائودجينگ در عصر هان (Han) براى كتاب برگزيده شد. آثاركلاسيك كنفوسيوسى از قديم به جينگ معروف بود. نقش - واژه 153 جينگ در اصل به معناى «تار و پود» است. جينگ‏ها در برگيرنده‏تعليمات، به ويژه تعليمات عالى، هستند. اين متون مقدس، ملهم‏از مقدسين يا خدايان‏اند. دائودجينگ نيز به عنوان اثرى كه‏ظاهرا از استاد به شاگرد منتقل شده، وحى تلقى مى‏شده است كه به‏لائودزه الهام شده و او آن را به راهدار دروازه غربى سپرده‏است. دائودجينگ در عين حال به «متن 5000 نقش - واژه‏» نيز شهرت‏دارد. كتاب به 81 بخش كوتاه و دو فصل تقسيم مى‏شود. فصل‏نخستين، از آغاز تا بخش 37 را در بر مى‏گيرد. دو فصل‏بندى نخستين‏و آخرين، يك تقسيم‏بندى قديمى است، اما تقسيم‏بندى بخشها، برحسب گونه‏گونى نسخه‏هاى باستانى تغيير مى‏كند. اما شماره 81، درواقع ريشه در عددهاى رمزى 3 و 9 دارد. 154 زبان مبهم اين متن به آسانى قابليت تفاسير گوناگون دارد.دائودجينگ چون آينه‏اى جادويى است كه همواره تصور و تصوير مااز حقيقت را باز مى‏تاباند. از آنجا كه متن اصلى نقطه‏گذارى وعلائم دستورى ندارد، استنساخ كننده يا خواننده، خود بايد دراين مورد تصميم بگيرد. از اين رو توافق بر سر ترجمه درست ودقيق آن مشكل است. اين كتاب شامل جملات كوتاه و كلمات قصارآهنگينى است كه بعضى از آنها مبهم و مرموز است. گرچه اين جنگ‏حكيمانه اندك اندك به وجود آمده و تنها در سده سوم پيش ازميلاد تقريبا شكل نهايى خود را يافته، با اين وجود، نمايانگرانديشه‏هاى منسجم و به هم پيوسته‏اى است. 155