فصل هفتم تقصير و بعض احكام آن - مناسک حج نسخه متنی

فصل هفتم تقصير و بعض احكام آن

‏

[مسائل تقصير]

[888] م- واجب است بعد از آن كه سعى كرد تقصير كند، يعنى قدرى از ناخنها يا قدرى از موى سر يا شارب يا ريش را بزند، و بهتر آن است كه اكتفا به زدن ناخن نكند (1)، و از موى قدرى بزند، بلكه موافق احتياط است، و تراشيدن سر در تقصير كفايت نمى‏كند بلكه حرام است (2).

[889] م- اين عمل نيز از عبادات است و بايد با نيت پاك و خالى از قصد غير اطاعت خدا بياورد و اگر ريا كند موجب باطل شدن عمره‏اش مى‏شود مگر آن كه جبران كند.

[890] م- اگر تقصير را فراموش كند تا وقتى كه احرام حج را ببندد عمره‏اش صحيح است و مستحب است فديه يك گوسفند (3)، و احتياط آن است كه فديه بدهد.

(1)- آية اللَّه (بهجت): اين قيد را ندارند.

آية اللَّه (سيستانى): بنا بر احتياط واجب اكتفا به آن نكند و اگر خواست ناخن بگيرد پس از كوتاه كردن مو باشد.

آية اللَّه (مكارم): بلكه احتياط واجب است.

آية اللَّه (خامنه‏اى): نظر ايشان نسبت به بهتر بودن عدم اكتفا به زدن ناخن به دست نيامد.

(2) آية اللَّه (غروى): على الاحوط.

آية اللَّه (فاضل): و كندن مو هم كفايت نمى‏كند اگر چه حرمتش محرز نباشد.

آيات عظام (خامنه‏اى)، (بهجت)، (سيستانى): و چنانچه از روى عمد و علم بتراشد بايد يك گوسفند كفاره بدهد. (مناسك، مسأله 354).

(3) آيات عظام (خوئى)، (تبريزى)، (بهجت): بنا بر احتياط يك گوسفند بدهد.

آيات عظام (گلپايگانى)، (اراكى)، (نورى)، (فاضل)، (صافى): بنا بر احتياط واجب يك گوسفند فديه بدهد.

آية اللَّه (صانعى): بلكه احوط است.