فصل دوم وقوف به عرفات - مناسک حج نسخه متنی

فصل دوم وقوف به عرفات

‏

[956] م- واجب است وقوف به عرفات- كه محلى است معروف و محدود است بحدود معروفه- بقصد قربت و خالص مثل ساير عبادات.

[957] م- مراد از وقوف، بودن در آن مكان است چه سواره و چه پياده يا نشسته يا خوابيده يا در حال راه رفتن، به هر حال كه باشد كافى است.

[958] م- اگر در تمام وقت بيهوش باشد يا خواب (1)، وقوف او باطل است.

[959] م- به احتياط واجب (2) لازم است در عرفات باشد از بعد از زوال روز نهم تا

(1)- آية اللَّه (اراكى)، آية اللَّه (نورى): بدون آن كه قبلا قصد وقوف كرده باشد خواب باشد وقوف او باطل است.

آية اللَّه (مكارم): هر گاه قبلا به عرفات آمده و نيت كرده باشد صحيح است.

آية اللَّه (گلپايگانى)، آية اللَّه (صافى): ولى اگر پيش از وقت در عرفات باشد و قصد وقوف كند و به همين قصد بخوابد و اتفاقا در تمام وقت بيدار نشود صحت وقوف او بعيد نيست و اگر بعد از قصد وقوف و دخول وقت بخوابد ضرر ندارد و وقوف او صحيح است. (مناسك فارسى، ص 105، مسأله 146).

آية اللَّه (سيستانى): اگر در اوّل وقت وقوف مثلا آن را قصد كند و بعد از آن بخوابد يا بيهوش شود تا آخر وقت كفايت مى‏كند و اگر بدون اين كه قصد وقوف كرده باشد در تمام وقت در حال خواب يا بيهوش باشد وقوف از او حاصل نشده است و امّا اگر قبل از وقت قصد وقوف كرده ولى در تمام وقت خواب يا بيهوش باشد، كفايت اين وقوف محلّ اشكال است. (مناسك، مسأله 367).

آية اللَّه (تبريزى): اگر قبل از خواب قصد وقوف كرده و لو در هنگام وقوف خواب باشد، مانعى ندارد.

آية اللَّه (صانعى): بدون آن كه قبلا قصد وقوف كرده باشد خوابيده باشد وقوف او باطل است.

(2) آية اللَّه (تبريزى): وقوف در عرفات براى شخص مختار بنا بر احتياط از اول ظهر روز نهم ذى الحجه تا غروب است، و