در صدر اسلام در ميان اكثريت تسنن معروف بود كه قرآن كريم را در جائى كه دليل باشد ميتوان از ظاهرش صرف كرده بمعنى خلاف ظاهر حمل كرد و معمولا معنى خلاف ظاهر (تأ ويل ) ناميده ميشد و آنچه در قرآن كريم بنام ( تأ ويل ) ذكر شده بهمين معنى تفسير ميگردد .در كتاب مذهبى جماعت و همچنين در مناظره هاى مذاهب مختلفه كه بتحرير درآمده بسيار بچشم ميخورد كه در مسئله اى كه با اجماع علماء مذهب يا دليل ديگرى ثابت ميشود اگر با ظاهر آيه اى از آيات قرآنى مخالف باشد آيه را تأ ويل نموده بمعنى خلاف
لطفا منتظر باشید ...
