شیعه در اسلام نسخه متنی

از اين روى تحصيل علم باحكام و قوانين دينى از راه دليل بطور واجب كفائى ببعضى از افراد كه توانائى و صلاحيت آنرا دارند اختصاص يافته و وظيفه بقيه افراد طبق قاعده عمومى وجوب رجوع جاهل به عالم ( قاعده رجوع بخبره ) آنستكه بافرادنامبرده (كه مجتهدين و فقهاء ناميده ميشوند) مراجعه كنند ( و اين مراجعه تقليد ناميده ميشود ) البته اين مراجعه و تقليد غير از تقليددر اصول معارف است كه بنص آيه كريمه ( و لا تقف ما ليس لك به علم ) ممنوع ميباشد .(128) بايد دانست كه شيعه تقليد ابتدائى را به مجتهد ميت جايز نميداند يعنى كسيكه مسئله را از راه اجتهاد نميداند و طبق وظيفه دينى بايد از مجتهد تقليد كند نميتواند بنظر مجتهدى كه زنده نيست مراجعه كند مگر اينكه در همين مسئله بمجتهد زنده اى تقليد كرده باشد و پس از مرگ مرجع و مقلد خود بنظر وى باقى بمانداين مسئله يكى از عوامل مهمه زنده و تر و تازه ماندن فقه اسلامى شيعه است كه پيوسته افرادى در راه تحصيل اجتهاد تلاش كرده به كنجكاوى در مسائل فقهى ميپردازند لكن اهل سنت در اثر اجماعى كه در قرن پنجم هجرى بر لزوم اتباع مذهب يكى از فقهاء اربعه شان , ابو حنيفه , مالك , شافعى احمد بن حنبل ,نمودند اجتهاد آزاد را و همچنين تقليد غير يكى از اين چهار فقيه را جايز نميدانند و در نتيجه فقه شان در همان سطح تقريبا هزار و دويست سال پيش باقى مانده است و در اين اواخر جمعى از منفردين از اجماع نامبرده سر پيچيده باجتهاد آزاد ميپردازند .