کاوشی در نهج البلاغه نسخه متنی

دستيش بر پرستش و پيمان و پاس حق
دستى بسوى خالق و دستى بسوى خلق‏
دستى بسوى تيره گردنكشان دراز
با اين دو دست و بازوى مردانه‏
چشمش بدان سراى كه تا صاحب سراى
آن روز ميهمان خدا بود فاطمه‏
او را وديعه‏اى ز خدا بود در مشيم
لختى به انتظار به گرد حرم گذشت‏
ناگه ز سوى خانه يكى ايزدى خروش
پهلو شكافت خانه و شد معبرى پديد
و آنگه بهم بر آمد آن سهمگين شكاف
بعد از سه روز باز پديد آمد آن شكاف‏
بنهاد گام فاطمه بيرون از آن سراى
اندر مطاف خانه بديدند جمله خلق‏
طفلى چنانكه مادر هستى نپرورد
طفلى چنانكه خامه صورتگر خيال‏
خواهم مديح گفتن فرزند كعبه را
آنرا كه زيب قامت او «هل اتى» بود
آنرا كه در مجاهدت و طاعت و سخى
آنرا كه گر نزاد همى مادر زمان‏
آنرا كه تا نهال مساوات بر دهد
من چون مديح گويم آنرا كه در نبرد
من چون مديح گويم آنرا كه در نماز
من چون مديح گويم آنرا كه مصطفى‏
من چون مديح گويم آن يكّه مرد را
من چون مديح گويم آنرا كه در غدير
گويندگان سروده‏اند بسيار جامه‏ها
من اين سخن سرودم و شرمنده‏ام ز خويش‏
باشد كه در شمار مرا توشه آورد
گفتم من اين قصيده به معيار آنكه گفت‏
«صبح از حمايل سحر آهيخت خنجرش»