بررسي اعمال در جسم و روح - شيوه هاي بالندگي و شکوفايي اراده نسخه متنی

4- قرآن و اعمال ارادي

قرآن دربارة اعمال، كه از اراده حقيقي مشتق مي‎شود مثالهايي بيان مي‎كند:

قسم به اسباني كه (سواران اسلام در جهاد بر كفار تاختند تا جائي كه) نفسشان به شماره افتاد، و در تاختن از سم ستوران بر سنگ، آتش افروختند (و بر دشمن شبيخون زدند) تا صبحگاه آنها را به غارت گرفتند، و گرد و غبار (از ديار كفر) بر انگيختند و سپاه دشمن را در ميان گرفتند.[1]

آن چنان عمل ارادي مؤمن مجاهد در راه خدا مهم است كه خداوند به يك يك اعمال آنها اشاره كرده و آن را مقدس مي‎شمارد و به آن قسم ياد مي‎كند.
در آية ديگر مي‎فرمايد:

«إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاَّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا»[2]

«به تحقيق كساني كه به خداوند ايمان آوردند و بر اين ايمان استقامت ورزيدند، ملائكه بر آنها نازل مي‎شوند و به آنها بشارت مي‎دهند كه نترسيد و بيم و اندوه نداشته باشيد.»

مؤمن وقتي كاري انجام مي‎دهد، چنان پايدار است و مقاومت مي‎كند كه فرشتگان نيز به ياري او مي‎شتابند و براي او تقديس و تسبيح كرده و به او نيرو و قدرت مي‎بخشند؛ لذا وقتي انسان با ارادة واقعي (نه ارادة پوشالي و براساس مبناي حيواني) كاري را شروع كند، هيچ تزلزل و ترس و ضعفي در او نيست. قرآن مي‎فرمايد:

«أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ»[3]

«آگاه باشيد كه اولياي الهي هيچ ترس و اندوه و حزني ندارند.»

بررسي اعمال در جسم و روح

ترس و ضعف، نموداري است كه از طريق روح در جسم ظاهر مي‎شود؛ وقتي روح ضعيف شود، رنگ انسان پريده و تغيير مي‎كند چهره، آزرده و غمگين مي‎شود. جسم به تنهايي قادر به درست كردن اين نمودارها نيست.

اگر مشغول انجام كاري هستيد و روح شما نسبت به آن كشش و جاذبه‎اي ندارد، بدانيد كه براساس ارادة حقيقي نيست، بلكه ارادة كاذب است. مثل لجاجت و لجبازي كردن، كه اين عكس العمل ارادة حقيقي نيست. بلكه ارادة حقيقي با لجاجت تفاوت مهم دارد.

كسي كه عصبي است و در صحبت كردن حالت تهاجم دارد؛ اهانت كردن، پرخاشگري، زد و خورد، نشانگر اعمال غير ارادي اوست و فردي كه چنين اعمالي انجام مي‎دهد، تعادل روحي و جسمي ندارد و همگوني بين اين دو بُعد نيست؛ لذا اين گونه افراد هم بسيار زود از اعمال خود ناراحت و پشيمان مي‎شوند.

[1] . سورة عاديات، 5ـ1.

[2] . فصلت، 30.

[3] . يونس، 62.