آنچه با عنوان صبر، بردبارى و ثبات قدم فرا راه شكل گيرى شخصيت انسانى ما نهاده شده است، مجموعه وسيعى از توصيه ها، رهنمودها و راهبردهاى جامع را در بر مى گيرد كه در اين مجال حتى امكان بازگويى بخشى از آن نيز وجود ندارد. پرواضح است فقدان اين خصيصه، زمينه «عجز» و ناتوانى در راهيابى به آرمانهاى شخصيتى را به وجود مى آورد؛ از اين رو گوشزد شده است:كسى كه هنجار ارزشمند بردبارى و صبر را در برابر ناگواريهاى روزگار آماده نكند، ناتوان خواهد ماند. (10)چنان كه فرمود:فردى كه بر مركب راهوار صبر جاى گيرد، به ميدان پيروزى راه يافته است. (11)و همواره در دستيابى به «ظفر»، صبر به عنوان يك اصل توصيه شده است. چنان كه فرمود:اِصْبِر تَظْفَز؛(12)صبر پيشه كن، پيروز مى شوى.نزديك به همين رهنمود را چنين مى خوانيم:كسى ظفر مى بايد كه بردبارى كند(13).