در وصف خزان و مدح احمدبن عبدالصمد وزير سلطان مسعود
المنة لله كه اين ماه خزانست از بسكه درين راه رز انگور كشانند چون قوس قزح برگ رزان رنگبر نگند آبى چو يكى كيسگكى از خز زردست واندر دل آن بيضه ى كافور رياحى وان سيب بكردار يكى مردم بيمار يك نيمه رخش زرد و دگر نيمه رخش سرخ وان نار هميدون به زنى حامله ماند تا مى نزنى بر ز ميش، بچه نزايد مادر، بچه اي، يا دو بچه زايد يا سه مادر بچه را تا ز شكم نارد بيرون اندر شكم او خود بچه را بستركى زرد اكنون صفت بچه ى انگور بگويم انگور بكردار زنى غاليه رنگست اندر شكمش هست يكى جان و سه تا دل گويند كه حيوان را جان باشد در دل جان را نشنيدم كه بود رنگ، ولى جانش جان را نبود بوى خوش و بوى خوش او انگور سياهست و چوماهست و عجب نيستعيبيش جز اين نيست كه آبستن گشته ست عيبيش جز اين نيست كه آبستن گشته ست
ماه شدن و آمدن راه رزانست اين راه رز ايدون چو ره كاهكشانست در قوس قزح خوشه ى انگور گمانست در كيسه يكى بيضه ى كافور كلانست ده نافه و ده نافگك مشك نهانست كز جمله ى اعضا و تن او را دو رخانست اين را هيجان دم و آن را يرقانست واندر شكم حامله مشتى پسرانست چون زاد بچه، زادن و خوردنش همانست وين نار چرا مادر سيصد بچگانست بستر نكند، وين نه نهانست عيانست كرده ست و بدو در ز سر بچه نشانست كاين هر صفتى در صفت او هذيانست و او را شكمى همچو يكى غاليه دانست وين هر سه دل او را ز سه پاره ستخوانست و او را ستخوانى دل وجانست و روانست همرنگ يكى لاله كه در لاله ستانست چون بوى خوش غاليه و عنبر و بانست زيرا كه سياهى صفت ماه روانستاو نوز يكى دختركى تاز جوانست او نوز يكى دختركى تاز جوانست
لطفا منتظر باشید ...
