يـكـى از مـسـائلى كـه در بـحـث نـزول بـايـد بـدان اشـاره شـود، نـزول الفـاظ قـرآن مـجيد از سوى خداوند متعال است ؛ بدين معنا كه آيات قرآن مجيد، هم از نظر لفـظ و هـم از نـظـر مـعـنـا، از سـوى پـروردگـار جـهـانـيـان نازل شده است .آياتى را كه بر آسمانى بودن الفاظ قرآن كريم دلالت دارند مى توان به چند دسته تقسيم كرد:1 ـ آيـاتـى كـه در آن هـا از كـلام و قـول خـدا سـخن به ميان آمده است ؛ مانند: (حَتّى يَسْمَعَ كَلامَ اللّهِ)^131 (يُريدُونَ اَنْ يُبَدِّلُوا كَلامَ اللّهِ)^132 و (اِنّا سَنُلْقى عَلَيْكَ قَوْلاً ثَقيلاً).^133 2 ـ آيـاتـى كـه سـخـن از عـربـى بودن قرآنِ نازل شده از طرف خداوند دارند؛ مانند: (وَ كَذلِكَ اَنـْزَلْنـاهُ قـُرْانـاً عـَرَبـِيـّاً.)^134 البـتـه واضـح اسـت كـه اگـر مـنـظـور فـقـط نـزول مـعـانـى از جـانـب خـدا بـود، سـخـن از نـزول عـربـى آن مـعـنـا نـداشـت ؛ زيـرا در صـورت نزول معانى از سوى خداوند بر قلب پيامبر(ص )، الفاظ دخالتى نداشت .3 ـ آيـاتـى كـه در آن هـا از تـلاوت و قـرائت قـرآن سخن گفته شده است ؛ مانند: (فَاِذا قَرَاءْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ)^135 و (تِلْكَ آياتُ اللّهِ نَتْلُوها عَلَيْكَ بِالْحَقِّ.)^136 4 ـ آياتى كه نشان مى دهد پيامبر(ص )اختيارى در تغيير آيات الهى نداشت ؛ مانند آيه (وَإِذَا تـُتـْلَى عـَلَيـْهـِمْ اَّيـَاتـُنـَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ لاَ يَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْاَّنٍ غَيْرِ هذَا اءَوْ بَدِّلْهُ قُلْ مَا يَكُونُ لِي اءَنْ أُبَدِّلَهُ مِن تِلْقَاءِ نَفْسِي إِنْ اءَتَّبِعُ إِلا مَا يُوحى إِلَيَّ)^137 و هـنـگـامـى كـه آيـات روشـن مـا بر آن ها خوانده مى شود، كسانى كه ايمان به لقاى ما (و روز رسـتـاخـيـز) نـدارنـد، مـى گـويـنـد: قـرآنـى غـيـر از ايـن بـيـاور يـا آن را تـبـديل كن (و آيات نكوهش بت ها را بردار.) بگو: من حق ندارم كه از پيش خود، آن را تغيير دهم ؛ فقط از چيزى كه بر من وحى مى شود پيروى مى كنم .5 ـ تـكـرار لفـظ (قل )، كه در بيش از سيصد مورد در قرآن به پيامبر اكرم (ص )خطاب شده اسـت ، نشان مى دهد كه او علاوه بر دريافت معانى ، ماءمور تلقّى و نشر الفاظ آيات نيز بوده است .^138
فصل چهارم حقانيت قرآن
قـرآن بـراى اثـبـات حـقـّانـيـت خـود، و ايـن كـه از سـوى خـداى متعال نازل شده ، به چندين دليل استشهاد نموده است كه مى توان آن ها را چنين برشمرد:
1 ـ شهادت خدا
اولين راه ، شهادتى است كه خداوند به حقّانيت كتابش داده است . در آيه اى مى فرمايد:(لكِنِ اللّهُ يَشْهَدُ بِما اَنْزَلَ اِلَيْكَ اَنْزَلَهُ بِعِلْمِهِ...)^139 ولى خـداونـد گـواهـى مـى دهـد بـه آنـچـه بـه تـو نـازل كـرده كـه از روى عـلمـش نازل كرده است .در ايـن آيـه ، شـهـادت را بـه طـور كـلى بـيـان كـرده و در آيـات ديـگـر، تفصيل آن را همراه با سوگند براى مراحل نزول آن بيان نموده است ؛ مثلاً، براى شهادت به اين كه مصدر نزول قرآن ، پروردگار عالميان است ، با تاءكيدهاى مكرّر بيان داشته :(فـَلاَ اءُقـْسـِمُ بـِمـَوَاقـِعِ النُّجـُومَِ وَإِنَّهُ لَقـَسـَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌَ إِنَّهُ لَقُرْاَّنٌ كَرِيمٌَ فِي كِتَابٍ مـَكـْنـُونٍَ لاَ يـَمـَسُّهُ إِلا
لطفا منتظر باشید ...
