قصه خورشيد و
گل

مردم از درد و به گوش
توفغانم نرسيد

جان ز كف رفت و به لب
راز نهانم نرسيد

گرچه افروختم و سوختم
و دود شدم

شكوه از دست تو هرگز
به زبانم نرسيد

به
اميد تو چو آيينه
نشستم همه عمر

گرد راه تو به چشم
نگرانم نرسيد

غنچه اي بودم و پر پر
شدم از باد بهار

شادم از بخت كه فرصت
به خزانم نرسيد

من از پاي در افتاده
به وصلت چه رسم

كه بهدامان تو
اين اشك روانم نرسيد

آه ! آن روز كه
دادم به تو آيينه دل

از تو اين سنگ دلي ها
به گمانم نرسيد

عشق پاك من و
تو قصه ي خورشيد و گل است

كه به گلبرگ تو
اي غنچه لبانم نرسيد