سپیده امید نسخه متنی

سنگين، نگاه‏ها منتظر و زمين بى پناه.

وقتى بيايى ناگهان ويرانه‏ها آيينه مىشوند و دل‏هاى نجيب در زير سايبان دست‏هاى تو پناه مىگيرند. وقتى بيايى ما را با ارّابه آفتاب تا مهتابى دريا مىبرى و تمام قسط‏هاى دلتنگى ما را مىپردازى. آرى، مىآيى و بر ظلم‏هاى كهنه تاريخ مرهم عدل مىنهى و بر سلسله گلْ، عطر و عود مىپراكنى.

اى هميشه سبز! چشم به راه آمدنت، در جاده‏هاى سرد انتظار ره مىپيماييم. چه بگويم كه از عشق سرودنِ تو، آبشار به تپش مىافتد و از شوق بودنِ تو، آسمان شب، ستاره مىزايد.

در هنگام رستن و فصل شكفتن، آن‏گاه كه خاك ترك برمىدارد و باغ در باغ، شكوفه زار در شكوفه زار، برهوت جان، هم رنگ بهشت روشن خدا نور باران مىشود و طلوع موعود را در دامن دشت و شفق مىپراكند، هم چون بلبلان، واگويه‏اى از درد اشتياق مىسراييم و تحفه منتظران خورشيد مىسازيم.

اين حديث انتظار در «نُه بخش» تقديم مهدى جويان شده است. در مطلع آن نگاهى گذرا به دميدن روحْ در بهار وزشِ نسيم سعادت در كالبد جانِ جهان تا شامگاه غيبت شده و در دگر بخش، اعتقاد به مهدويت در ساير اديان و ملل مورد بررسى قرار گرفته است. در تكاپويى ديگر چهره نور در نورالأنوار، كلام وحى به تصوير در آمده، آن‏گاه امام (عجل الله تعالى فرجه الشريف) و جامعه مطلوب و موعود روشنانِ راهمان گرديده و سپس وظايف منتظران وصلْ به طليعه سحرى و سپيده اميدوارى را بر شمرديم و پرسش و پاسخ‏هاى درباره حضرتش را بررسيديم. و در گامىديگر جرعه‏اى از چشمه سار عرفان و ادب تحفه مهدى دوستان نموديم، آن‏گاه توشه فرهنگ سازان فراهم ساختيم و نوشتار را به اميد شيرازه بستن كتاب گسسته عشق به آخر رسانديم و دفتر زندگى را بى حضور او از سر گشوديم و دل در تمناى وصال او سرخوش نموديم و پنجره ديدگانمان را هماره به سوى نسيم سودمند محبّت ياران گشوديم.

و به اميد هنگامه وصل لحظه شمارى مىكنيم و با امام راحلمان هم آوا