سپیده امید نسخه متنی

به اين محبت در احاديث و روايات امامان معصوم (عليهم السلام) از طريق عامه و خاصه تأكيد شده است، چنان‏كه زمخشرى از مشاهير علماى عامه و صاحب تفسير كشاف در تفسير آيه «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيه أجْرَا اِلاّ الْمَوَدَّةَ فى الْقُرْبى» اين حديث را نقل مىكند:

رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود: هر كه با دوستى آل محمد بميرد شهيد مرده است، هر كه با دوستى آل محمد بميرد بخشوده از عذاب مرده است، هر كه با دوستى آل محمد بميرد توبه كار مرده است، هر كه با دوستى آل محمد بميرد مؤمن كامل مرده است، هر كه با دوستى آل محمد بميرد فرشته مرگ او را بشارت مىدهد و سپس منكر و نكير نيز او را به بهشت بشارت مىدهند، هر كه با دوستى آل محمد بميرد او را معزز و محبوب به سوى بهشت مىبرند، هر كه با دوستى آل محمد بميرد خداوند قبر او را زيارتگاه فرشتگان رحمت قرار مىدهد و دو در به سوى بهشت از آن گشوده مىشود.

اما هر كه با دشمنى آل محمد بميرد، روز قيامت در حالى وارد مىشود كه بر پيشانى او چنين نوشته شده است: مأيوس از رحمت خدا!

هر كه با دشمنى آل محمد بميرد كافر مرده است، هر كه با دشمنى آل محمد بميرد بوى بهشت را استشمام نمىكند.(1)

بنابر اين، محبت به اهل بيت داراى ارزش و اعتبار والايى است، تا آن‏جا كه در برخى روايات آمده كه از همه عبادت‏ها بالاتر است.

امام صادق (عليه السلام) مىفرمايد:

«إنَّ فَوقَ كُلِّ عِبادَةٍ، عِبادَةٌ وَحُبَّنا أهْلَ الْبَيتِ أفْضَلُ العِبادَة»(2)؛

بالاتر از هر عبادتى، عبادتى است و محبت ما اهل بيت برترين عبادت هاست.

(1). زمخشرى، الكشاف عن حقائق غوامض التنزيل، ج 3، ص 467.

(2). بحارالانوار، ج 27، ص 48 و 91.