سخن پايانى - تحلیلی از زندگانی سیاسی امام حسن مجتبی (ع) نسخه متنی

همچنين اين داستان را ساختند كه حسين (ع ) مخالف صلح حسن (ع ) با معاويه بود و از آن خشنود نبود؛ از اين
رو به حسن اعتراض كرد و او نيز آن گونه جوابش داد كه هرگز شايسته مقام امامت نيست . در حالى كه حسين (ع )
در هنگام دفن امام حسن (ع ) او را به خاطر صلحش با معاويه مورد تمجيد و ستايش قرار داد. در كتاب شريف
كافى روايت شده كه امام حسين (ع ) به منظور رعايت ادب هيچ گاه در مجلسى كه برادرش حسن حضور داشت سخن
نمى گفت .

از طرفى مى بينيم كه امام حسين (ع ) پس از برادرش ، تا معاويه زنده بود، پيمان صلح را به هم نزد و با او
به جنگ بر نخاست ؛ در حالى كه مردم كوفه به حضرت نامه ها نوشته و او را براى جنگ با معاويه دعوت كردند.

والحمدللّه اولا و آخرا و باطنا و صلاته و سلامه على عباده الّذين اصطفى محمّد و آله الطاهرين !

سخن پايانى

آنچه گذشت ، اشاره اى بود مختصر،به زندگانى سياسى امام حسن (ع ) در روزگار پيامبر عظيم الشاءن اسلام و
در عهد خلفاى سه گانه .

در نظر داشتيم كه اين تحليل و بررسى را تا زمان امامت و رهبرى حضرت (ع ) و سپس
شهادتش تكميل كنيم ، اما اوضاع و احوال ، مانع از تحقق چنين خواسته اى شد با اين حال :

در اين جا مقدارى از بحث را كه به انجام رسيده ، در اختيار خوانندگان گرامى قرار مى دهيم ، باشد كه
خداى متعال در فرصت ديگرى ، توفيق اتمام بحث رابه ما عطا كند ان شاءاللّه .

متذكر مى شويم كه ما در اين بررسى و تحليل ، عمدا آن قسمت از زندگانى امام حسن (ع ) را مورد مطالعه قرار
داده ايم كه پژوهشگران به ندرت در كتابهاى خود معترض آن شده اند.

در بعضى از مسائل ضرورت ايجاب كرده كه مطلب را با تفصيل بيشترى ارائه كنيم . چرا كه اگر بخواهيم موضع
سياسيى را كه حضرت با آن درگير بود و برخورد داشت و با توجه به اوضاع و احوال مختلف ، در قبال آن موضع
گيرى مى كرد، با وضوح و روشنى بيشترى بررسى كنيم ، چاره اى نداريم جز اينكه به اين تفصيل تن دردهيم به
هر حال اگر بعضى از مطالب ارائه شده با نظرگاههاى خوانندگان محترم يا با مطالبى كه به طور معمول و
بدون بحث و تحقيق ، شايع و رايج است مطابقت ندارد، از آنان پوزش مى طلبيم .

در پايان ، اميدواريم كه خوانندگان گرامى ، راهنمايى ها و ديدگاههاى خود را همچون تحفه اى ارجمند به
نويسنده مرحمت كند؛ از آنان تشكر و قدردانى مى كنم.