از ديـگـر ويـژگـى هـاى مهتدين ، صبور بودن در مواقع رخداد حوادث و وقايع تلخ است . اينان بـه اتـكـاى ايـمـان مـحـكـم خـويـش هـمـه چـيـز را از خـدا دانـسـتـه و بـا هـمـيـن اتـكـا، تـحـمـل را پـيشه خويش ساخته اند؛ به گونه اى كه حوادث ترس آور، وقوع قحطى و مسائلى كـه بـاعـث تـلف شـدن جـان هـا و امـوال مـى شـود، آنـهـا را متزلزل نمى سازد و از هدف و راهشان بازنمى دارد.(227)
4- حق جويى و حق پذيرى
قرآن مجيد، شنيدن سخن ديگران و پذيرش كلام بهتر از ميان آنها را از ديگر ويژگى هاى هدايت يافتگان مى داند، هدايت يافتگانى كه (اوُلوُا الاَلْباب ) ناميده شده و از نعمت هدايت هاى ظاهرى و باطنى برخوردارند.(الَّذِيـنَ يـَسـْتـَمـِعـُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ اءَحْسَنَهُ اءُولئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَاءُولئِكَ هُمْ اءُولُوا الْأَلْبَابِ )(228)هـمـان كسانى كه سخنان را مى شنوند و از نيكوترين آنها پيروى مى كنند؛ و آنان كسانى هستند كه خدا هدايتشان كرده ، و آنها خردمندانند.
5- شرح صدر
قرآن مجيد در مقام معرفى هدايت يافتگان به اين موضوع اشاره نموده است كه خداوند كسانى را كه بخواهد هدايت كند، ابتدا شرح صدر به آنها عنايت مى كند:(فَمَنْ يَرِد اللّهُ اَن يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلاِسْلامِ...)(229)آن كس را كه خدا بخواهد هدايت كند، سينه اش را براى (پذيرش ) اسلام گشاده مى سازد.مـراد از شـرح صـدر، گـشـادگى سينه است ، تا ظرفيت پذيرفتن سخن را داشته باشد و چون شـرح صـدر بـه خـاطـر اسـلام اسـت و اسـلام نـيـز بـه مـعـنـاى تـسـليـم در مـقـابـل خـداونـد است پس منظور از شرح صدر پذيرش كلام حق ، توسط قلب انسان است . و اين قـبـول نـيـز بـايـد بـه هـمـراه بـصيرت و شناخت راه حق باشد نه اينكه سخن حق را كوركورانه بپذيرد؛ به همين دليل در ادامه آيه ديگرى در مورد شرح صدر مى فرمايد: (فَهُوَ عَلى نوُرٍ مِنْ رَبِّهِ)(230) يعنى اين فرد مانند كسى است كه بر مركبى از نور سوار شده و حق را از باطل تشخيص مى دهد.(231)
6 ـ خشيت و طماءنينه
نـشـانـه ديـگـر هـدايت پيشگان اين است كه وقتى آيات الهى بر آنها خوانده مى شود ابتدا دچار حالت خشيت و سپس طماءنينه و آرامش قلب مى گردند :(اللَّهُ نـَزَّلَ اءَحـْسـَنَ الْحـَدِيثِ كِتَاباً مُتَشَابِهاً مَثَانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثـُمَّ تـَلِينُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ ذلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَنْ يَشاءُ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ )(232)خـداونـد بهترين سخن را نازل كرده ، كتابى كه آياتش (در لطف و زيبايى و عمق و محتوا) همانند يـكـديـگر است ؛ آياتى مكررّ دارد (با تكرارى شوق انگيز) كه از شنيدن آياتش لرزه بر اندام كسانى كه از پروردگارشان مى ترسند مى افتد؛ سپس برون و درونشان نرم و متوجه ذكر خدا مـى شـود؛ ايـن هـدايت الهى است كه هر كس را بخواهد با آن راهنمايى مى كند؛ و هر كس را خداوند گمراه سازد، رهنمايى براى او نخواهد بود.گـروه ضـلالت پـيـشـه در بـرخـورد بـا آيـات الهـى بـه دليـل قـسـاوت قـلبـشـان هـيـچ گـونـه تـحـول و تـغـيـيـرى در آنـان حاصل نشده بلكه بر كفر و عنادشان نيز افزوده مى شود. اما گروه هدايت شده دچار حالت خشيت و تـرس از خـدا شـده و پـوسـت بـدنـشـان جـمـع مـى گـردد، زيـرا خـود را در مقابل عظمت بى پايان الهى مشاهد مى كنند و سپس با ياد خدا دلشان آرام گرفته و به رحمت حق اميدوار مى شوند.
7- عدم تاءثير گمراهى ديگران در هدايت شدگان
قـرآن مـجـيـد يـادآور مـى شـود كـه اگـر گـروهـى مـتـوجـه اعـمـال و رفتار خويش باشندو خود را در جرگه هدايت شدگان قرار دهند، از آثار پربركت اين هدايت ، آن است كه گمراهى ديگران نمى تواند آنان را
لطفا منتظر باشید ...
