در بـرخـى از آيـات قرآن مجيد به تشريح عقايد مشركان و نسبت هاى ناروايى كه به قرآن مى زدنـد پـرداخـتـه است . در اين آيات ، تكذيب معاد توسط آنان را ياد آور شده و همين تكذيب لقاى الهى را دليل گمراهيشان دانسته است :(وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ كأَن لَمْ يَلْبَثوا إِلا سَاعَةً مِنَ النَّهَارِ يَتَعَارَفُونَ بَيْنَهُمْ قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّهِ وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ )(251)(به ياد آور) روزى را كه (خداوند) آنها را جمع (و محشور) مى سازد؛ آنچنان كه (احساس مى كنند) گـويـى جـز سـاعـتى از روز، (در دنيا) توقّف نكردند، به آن مقدار كه يكديگر را (ببيندند و) بـشـنـاسند! مسلّماً آنها كه لقاى خداوند( و روز رستاخيز) را تكذيب كردند، زيان بردند و هدايت نيافتند!راز گـمـراهـى اين گروه در اين است كه هر كس لقاى الهى را تكذيب كند، چيزى جز دنيا برايش نـمـى مـانـد كـه بـدان دل بـبـنـدد و دل بـسـتـن بـه دنـيـا و بـه دنـبـال آن تـلاش بـراى از دسـت نـدادن آن ، انـسـان را بـه هـر فـسـاد، ظـلم و تـباهى مى كشاند، هـمـانگونه كه همه طاغوت ها، در راه حفظ سيطره و نفوذ و جمع امكانات دنياى مادى به مقابله با خـداپـرسـتـان بـرآمـده وبـه هـر جـنـايـتـى دسـت زده انـد. در آيـات ذيل نيز ويژگى هاى افراد مادّى را ذكر كرده و عاقبت كار آنها را بيان مى دارد :(إِنَّ الَّذِيـنَ لاَ يـَرْجـُونَ لِقـَاءَنـَا وَرَضـُوا بـِالْحـَيـَاةِ الدُّنـْيـَا وَاطـْمـَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ اَّيَاتِنَا غَافِلُونََأُولئِكَ مَاءْوَاهُمُ النَّارُ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ)(252)آنها كه ايمان به ملاقات ما( و روز رستاخير) ندارند، و به زندگى دنيا خشنود شدند و بر آن تـكيه كردند، و آنها كه از آيات ما غافلند،(همه ) آنها جايگاهشان آتش است ، به خاطر كارهايى كه انجام مى دادند!در ايـن آيـه بـه چـهار خصيصه اين گروه اشاره شده و به نظر مى رسد كه اين چهار ويژگى بر هم مترتّبند، يعنى كسانى كه به لقاى الهى اميدوار نيستند به سوى دنيا رو آورده و بدان راضـى مـى شـونـد و سـپـس بـيـشـتـر دل بـدان داده و بـه جـايـى مـى رسـنـد كـه دنـيـا تـنـهـا محل تكيه و اطمينان آنها مى شود و در آخر نيز همين اطمينان به دنيا سبب مى شود كه از هر چه آيت الهـى اسـت چشم پوشيده و حقايق را نتوانند ببينند و جزاى گمراهى چنين گمراهانى نيز جز آتش دوزخ نخواهد بود.
5- منافقان
دسـتـه ديـگـرى كـه در فـرهـنـگ قرآن كريم جزو گروه هاى گمراه نامبرده شده اند، منافقان مى بـاشـنـد. مـنـافـقان كسانى هستند كه در ظاهر به اسلام و ايمان تظاهر نموده و لى در باطنشان خـبـرى از ايـمـان نـيست . آياتى از سوره بقره به معرفى آنان پرداخته و تصريح مى كند كه چـنـين گمراهانى هرگز تجارتشان سودمند نخواهد بود؛ زيرا اينان خود ضلالت و گمراهى را بر هدايت ترجيح داده اند:(أُولئِكَ الَّذِيـنَ اشـْتـَرَوُا الضَّلاَلَةَ بـِالْهـُدَى فـَمـَا رَبـِحـَتْ تـِجـَارَتـُهـُمْ وَمـَا كـَانـُوا مـُهـْتـَدِيـنـَ )(253)آنـان كـسـانـى هـسـتـنـد كـه گـمراهى را به جاى هدايت خريده اند(برگزيده اند) و تجارت آنها سودى نداده و هدايت نيافته اند.ايـن مـنـافـقان ، چنان در گمراهى فرو رفته اند كه به تعبير قرآن مجيد، كر و گنگ و كورند؛ نـه تـوان شـنـيـدن حـقـايق را دارند و نه سخنى از حق بر زبان مى رانند و نه مى توانند حق را ببينند و درك كنند.در ادامه آيات دو مثل براى بيان گمراهى و راه به جايى نبردن اين گروه مى زند، در يكى ، اينان را به شخصى تشبيه كرده كه آتشى روشن كرده تا اطراف خود را ببيند و راه خـود را پـيدا كند اما طوفانى سخت آن را خاموش نموده و توان تشخيص را از او مى گيرد. در مـثـال دوم ، آنـان را بـه كسانى تشبيه كرده كه مى خواهند راه خود را در بيابانى كه در آن گم شـده انـد بـه وسـيـله نـورى كـه از رعـد و بـرق آسـمـان حاصل مى شود پيدا كنند، امّا اينان جز چند گام برداشتن فرصت ديگرى نيافته و به خاموشى و سـردرگـمـى پـيشين دچار مى شوند. دليل گمراهى و تحيّرشان اين است كه نخواسته اند با ديـن خـدا با صداقت برخورد نمايند، بلكه خواسته اند تا از در حيله وارد شده و خداى سبحان و مؤ منان را بفريبند، غافل از اينكه جز
لطفا منتظر باشید ...
