لطفا منتظر باشید ...
حبيب و حمايت از مسلم بن عقيل
چون نامه هاى اهل كوفه و دعوت هاى مكرر سران و بزرگان قبايل به امام حسين عليه السلام رسيد، حضرت سيدالشهدا عليه السلام مسلم بن عقيل پسر عموى خود را به عنوان نماينده خاص از مكه با نامه اى به شهر كوفه اعزام نمود. هنگامى كه مسلم وارد كوفه شد و در خانه مختار منزل گرفت، شيعيان دسته دسته مى آمدند و وفادارى خود را نسبت به مسلم نماينده امام حسين عليه السلام اعلام مى نمودند.مسلم بن عقيل در اين ميان، نامه امام عليه السلام خطاب به مردم كوفه را قرائت كرد، عده اى از بزرگان كوفه سخنانى در حمايت از مسلم و آمدن حضرت سيدالشهدا عليه السلام ايراد كردند، نخست عابس شاكرى برخاست و خطبه اى آتشين ايراد كرد و گفت:
فإنّي لا اُخبرك عن الناس، و لا أعلم ما في أنفسهم، و ما أغرُّك منهم، و اللَّهِ لاُحدّثنَّك عما أنا موطِّنٌ نفسي عليه و اللَّهِ لاَُجيبَنَّكم إذا دعوتم، و لاَُقاتلنَّ معكم عدوَّكم، و لأضربنَّ بسيفي دونكم حتى ألقى اللَّه، لا اُريد بذلك الاّ ما عند اللَّه؛
به راستى من نه از اين مردم به تو خبر مى دهم و نه از درون آنان آگاهى دارم، و نه از طرف آنان تو را فريب مى دهم، بلكه من فقط از باطن خود آنچه در انديشه ام مى باشد شما را با خبر مى سازم، به خدا سوگند هر گاه و بى گاه مرا صدا زنيد شما را اجابت خواهم كرد، و با دشمنانتان مى جنگم و جلو رويتان شمشير مى زنم تا دم مرگ و نفس آخر تا بلكه خداوند را ملاقات نمايم و در اين راه چيزى جز رضاى خدا را نمى طلبم. [ ر. ك: تاريخ طبرى، ج 5، ص 355؛ مقتل مقرم، ص 167؛ قاموس الرجال، ج 3،ص 97. ]
البته عابس طبق همين سخنان عمل كرد و در كربلا آن قدر رشادت از خود نشان داد كه دشمن نتواست در جنگ تن به تن او را از پاى درآورد تا آن كه سرانجام عمر سعد فرمان داد او را سنگ باران كنند، و در زير سنگ هاى دشمن جان به جان آفرين تسليم كرد و پس از شهادتش سر از بدنش جدا نمودند. [ تاريخ طبرى، ج 5، ص 444 - 443. ]
و پس از سخنان عابس، حبيب بن مظاهر بپا خاست و رو به عابس كرد و گفت:
رحمك اللَّه، قد قضيتَ ما في نفسك، بواجز من قولك، ثم قال: و أنا و اللَّه الذي لا اله الاّ هو على مثل ما هذا عليه؛
خداوند تو را رحمت كند اى عابس كه آنچه به عهده خود داشتى با گفتارى كوتاه و موجز، به انجام رساندى، من هم به خدايى كه جز او خدايى نيست به همان عقيده اى هستم كه تو هستى و بر آن چه استوارى، من نيز استوارم. [ تاريخ طبرى، ج 5، ص 444 - 443. ]
