[سوره التوبة (9): آيه 102] - تفسیر نمونه جلد 8

[سوره التوبة (9): آيه 102]

وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً عَسَى اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (102)

ترجمه:

102- و گروهى ديگر به گناهان خود اعتراف كردند و اعمال صالح و ناصالحى را به هم آميختند، اميد مى‏رود كه خداوند توبه آنها را بپذيرد خداوند غفور و رحيم است.

شان نزول:

در مورد شان نزول آيه فوق رواياتى نقل شده كه در بيشتر آنها بنام" ابو لبابه انصارى" برخورد مى‏كنيم، طبق روايتى او با دو يا چند نفر ديگر از ياران پيامبر (ص) از شركت در جنگ" تبوك" خود دارى كردند، اما هنگامى كه آياتى را كه در مذمت متخلفين وارد شده بود شنيدند بسيار ناراحت و پشيمان گشتند، خود را به ستونهاى مسجد پيغمبر (ص) بستند و هنگامى كه پيامبر (ص) بازگشت و از حال آنها خبر گرفت عرض كردند: آنها سوگند ياد كرده‏اند كه خود را از ستون باز نكنند تا اينكه پيامبر (ص) چنين كند، رسول خدا (ص) فرمود: من نيز سوگند ياد مى‏كنم كه چنين كارى را نخواهم كرد مگر اينكه خداوند به من اجازه دهد.

آيه فوق نازل شد و خداوند توبه آنها را پذيرفت، و پيامبر (ص) آنها را از ستون مسجد باز كرد.

آنها به شكرانه اين موضوع همه اموال خود را به پيامبر (ص) تقديم داشتند، و عرض كردند: اين همان اموالى است كه بخاطر دلبستگى به آن ما از شركت در جهاد خود دارى كرده‏ايم، همه اينها را از ما بپذير و در راه خدا انفاق كن!.