[سوره التوبة (9): آيات 62 تا 63] - تفسیر نمونه جلد 8

عَذابٌ أَلِيمٌ).

[سوره التوبة (9): آيات 62 تا 63]

يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَكُمْ لِيُرْضُوكُمْ وَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَحَقُّ أَنْ يُرْضُوهُ إِنْ كانُوا مُؤْمِنِينَ (62) أَ لَمْ يَعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ يُحادِدِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَأَنَّ لَهُ نارَ جَهَنَّمَ خالِداً فِيها ذلِكَ الْخِزْيُ الْعَظِيمُ (63)

ترجمه:

62- براى شما، سوگند به خدا ياد مى‏كنند تا شما را راضى كنند، در حالى كه شايسته‏تر اين است كه خدا و رسولش را راضى سازند، اگر (راست مى‏گويند و) ايمان دارند.

63- آيا نمى‏دانند هر كس با خدا و رسولش دشمنى كند، براى او آتش دوزخ است كه جاودانه در آن مى‏ماند، اين يك رسوايى بزرگ است!

شان نزول:

از گفتار بعضى از مفسران چنين استفاده مى‏شود كه در آيه فوق مكمل آيه گذشته است، و طبعا در همان شان نزول نازل شده، ولى جمعى ديگر از مفسران، شان نزول ديگرى براى اين دو آيه نقل كرده‏اند و آن اينكه: هنگامى كه در نكوهش تخلف كنندگان از غزوه تبوك آياتى نازل شد يكى از منافقان گفت: به خدا سوگند اين گروه نيكان و اشراف ما هستند، اگر آنچه را" محمد" در باره آنها مى‏گويد راست باشد، اينها از چهارپايان هم بدترند، يكى از مسلمانان اين سخن را شنيد و گفت: به خدا آنچه او مى‏گويد حق است، و تو از چهارپا بدترى! اين سخن به گوش پيامبر (ص) رسيد به دنبال آن مرد منافق فرستاد و از او پرسيد چرا چنين‏